Hadrozaury
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Hadrozaury (Hadrosauridae) – rodzina ornitopodów z grupy hadrozauroidów (Hadrosauroidea), znana też jako „dinozaury kaczodziobe”.
Hadrosauridae | |||
Cope, 1869 | |||
Okres istnienia: 100–65 mln lat temu | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
(bez rangi) | archozaury | ||
(bez rangi) | Ornithodira | ||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Infrarząd | |||
(bez rangi) | Iguanodontia | ||
Nadrodzina | |||
Rodzina |
hadrozaury | ||
| |||
|
Hadrozaury są najlepiej poznaną grupą dinozaurów. Ich skamieniałości są często znajdowane i obejmują pozostałości osobników we wszystkich stadiach rozwoju – od niewyklutych z jaj piskląt po dorosłe zwierzęta. Hadrozaury były najbardziej zróżnicowaną i najliczniejszą grupą dużych kręgowców żyjących w kredzie późnej na terenach Laurazji. Był to też ostatni duży klad ornitopodów, który wyewoluował w mezozoiku[1].
Hadrozaury były dużymi zwierzętami – mierzyły przeważnie od 7 do 12 metrów, a przeciętny osobnik dorosły ważył około trzech ton. Jedną z ich cech charakterystycznych była znacząca liczba zębów tworzących baterie zębowe. Cecha ta została użyta już przez Edwarda Drinkera Cope'a, który wykorzystał ją do zdefiniowania Hadrosauridae w 1869. Najbardziej charakterystyczną cechą morfologiczną hadrozaurów jest budowa czaszki – grupa ta obejmowała zarówno formy o płaskich głowach, jak i grzebieniaste[1].
Pierwszym naukowcem badającym hadrozaury był Joseph Leidy, który w drugiej połowie lat 50. XIX wieku opisał gatunki: Trachodon mirabilis, Thespesius occidentalis i Hadrosaurus foulkii. Zajmowali się nimi również inni paleontolodzy: Cope i Othniel Charles Marsh, Lawrence Lambe, Barnum Brown, William Parks, Charles Hazelius i Charles Mortram Sternbergowie. Pierwszą znaczącą syntezę anatomii i filogenezy hadrozaurów przeprowadzili Lull i Wright w 1942 roku[1].