Hieronim (Ekziemplarski)
arcybiskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Hieronim, imię świeckie Ilja Tichonowicz Ekziemplarski[uwaga 1], rzadziej Ekziemplarowski[1] (ur. 8 lipca?/20 lipca 1836 w Dmitrijewych Gorach, zm. 2 listopada 1905 w Warszawie) – arcybiskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
Ilja Ekziemplarski Илья Экземплярский | |||
Arcybiskup warszawski i nadwiślański | |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data urodzenia |
20 lipca 1836 | ||
Data i miejsce śmierci |
2 listopada 1905 | ||
Miejsce pochówku | |||
Arcybiskup warszawski i nadwiślański | |||
Okres sprawowania |
16 czerwca 1905–2 listopada 1905 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Inkardynacja | |||
Śluby zakonne |
27 lipca 1885 | ||
Prezbiterat |
19 września 1871 | ||
Nominacja biskupia |
1885 | ||
Chirotonia biskupia |
3 listopada 1885 | ||
|
Data konsekracji |
3 listopada 1885 | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | |||||||||
Miejsce | |||||||||
Konsekrator | |||||||||
| |||||||||
|
Pochodził z rodziny kapłana prawosławnego. Ukończył seminarium duchowne we Włodzimierzu, a następnie Kijowską Akademię Duchowną. Po uzyskaniu w 1861 dyplomu kandydata nauk teologicznych został zatrudniony jako wykładowca w seminarium duchownym w Kijowie. Specjalizował się w zagadnieniach pedagogiki i homiletyki. Święcenia kapłańskie przyjął w 1871 jako mężczyzna żonaty. Służył w Kijowie, był również katechetą w różnych szkołach w mieście. W 1885, dziewięć lat po śmierci małżonki, złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię zakonne Hieronim. Jeszcze w tym samym roku został wyświęcony na biskupa czehryńskiego, wikariusza eparchii kijowskiej. W latach 1890–1894 był ordynariuszem eparchii tambowskiej i szackiej, od 1894 do 1898 – eparchii wileńskiej i litewskiej, następnie przez siedem lat kierował eparchią chełmsko-warszawską, a w ostatnich miesiącach życia – eparchią warszawską i nadwiślańską.
We wszystkich eparchiach, którymi zarządzał, prowadził szeroką działalność dobroczynną, wspierając przytułki, towarzystwa charytatywne i szkoły. Interesował się także funkcjonowaniem monasterów i prasy prawosławnej, kształceniem śpiewaków cerkiewnych, wyświęcał nowe obiekty sakralne. Jako arcybiskup chełmski i warszawski angażował się w zaprowadzanie prawosławia wśród opornych unitów i ich rusyfikację. Bez powodzenia ubiegał się o likwidację łacińskiej diecezji lubelskiej, której duchowni jego zdaniem szerzyli wśród byłych unitów poglądy antyprawosławne i wzmacniali ich opór przeciwko działaniom władz carskich. Wzywał również duchownych prawosławnych do aktywniejszej pracy wśród opornych unitów, od 1902 starał się o powołanie eparchii chełmskiej.
Zmarł w 1905 i został pochowany w cerkwi św. Jana Klimaka w Warszawie, którą wystawił własnym sumptem, planując uczynić z niej grobowiec rodzinny. Był jedynym prawosławnym biskupem warszawskim w jurysdykcji Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, który zmarł w czasie sprawowania urzędu i został pochowany w Warszawie.