La Violencia
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
La Violencia – zbrojna konfrontacja Partii Liberalnej i Partii Konserwatywnej w Kolumbii trwająca od 1948 do 1958 roku. Walki zbrojne toczyły się głównie w wiejskich regionach kraju[1][2]. Okres ten charakteryzował się skrajną przemocą polityczną, w tym morderstwami, napaściami, zniszczeniami własności prywatnej i terroryzmem[3]. W tym czasie ścierały się ze sobą różne grupy walczące po obu stronach konfliktu m.in. „Los Chulavitas” pochodząca z departamentu Boyacá i „Pájaros” z Valle del Cauca[4][5].
- Zobacz też: Wojna domowa w Kolumbii (od 1964).
Tramwaj płonący w czasie zamieszek bogotazo | |||
Czas |
1948–1958 (nawet do 1966) | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Przyczyna |
represje wobec liberałów i komunistów oraz ludności chłopskiej, morderstwo przywódcy liberałów Jorge Eliécer Gaitána, skostniały system polityczny | ||
Wynik |
utworzenie Frontu Narodowego – koalicji liberałów i konserwatystów, wybuch kolumbijskiej wojny domowej | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
brak współrzędnych |
Okres La Violencia rozpoczął się 9 kwietnia 1948 roku, kiedy to nastąpił zamach na Jorge Eliécer Gaitán, kandydata na prezydenta z ramienia Partii Liberalnej. Gaitán był najbardziej popularnym politykiem wśród Kolumbijczyków. Zbrodnia doprowadziła do trwających dziesięć godzin zamieszek bogotazo, w wyniku których zginęło około 5000 osób[6]. Według niektórych autorów za początek La Violencia uznać należy rok 1947, kiedy to konserwatyści powrócili do rządu. Doprowadziło to do wzmożenia konfliktu na linii wieś-miasto. Politycy i policja zachęcała bowiem chłopów popierających Partię Konserwatywną do korzystania z gruntów rolnych sympatyków liberałów, sytuacja ta doprowadziła do wojny o kontrolę ziemi rolnej na terenie całego kraju[6].
Konflikt spowodował 200–300 tys. zgonów i przymusową migrację ponad dwóch milionów osób, czyli prawie jedną piątą ogółu ludności Kolumbii, która w tym czasie liczyła 11 mln mieszkańców[7].
Pod koniec konfliktu, na skutek amnestii, ponad dziesięć tysięcy partyzantów opuściło swoje oddziały[5][8]. Dla wielu historyków wydarzenia trwały między 1947 a 1966 rokiem, dla innych przypadają one głównie na lata 1948–1958[5].