Magharat at-Tabun
stanowisko antropologiczne w północnym Izraelu / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Magharat at-Tabun (arab. مغارة الطابون, Maghārat at-Tābūn, dosł. „Jaskinia Pieca”[1]; hebr. מערת תנור, Me’arat Tannur) – jaskinia położona w wadi Nachal Me’arot (arab. Wadi al-Maghara) w północnym Izraelu, w paśmie Góry Karmel, niedaleko Hajfy. Paleolityczne stanowisko archeologiczne[2].
Państwo | |||
---|---|---|---|
Położenie |
wadi Nachal Me’arot, | ||
32°40′14″N 34°57′56″E | |||
|
Stanowisko było badane w latach 1929–1934 przez Dorothy Garrod i Dorotheę Bate oraz w latach 1967–1972 przez Arthura Jelinka[3]. Wykopaliska dostarczyły jedną z najdłuższych sekwencji stratygraficznych na obszarze Bliskiego Wschodu, miąższość osadów wynosi 24,5 m[4]. Kolejne warstwy odpowiadają przemysłom tajackim (G), aszelskim (F), aszelsko-jabrudzkim zwanym też od położenia jaskimi mugharskimi (E) oraz mustiersko-lewalualskim (D, C, B)[4]. Chronologia warstwy E określana jest na między 350 a 270 tys. lat temu, warstwy D 290–250 tys. lat temu, zaś warstwy B 80–50 tys. lat temu[2].
W jaskini odkryto szereg narzędzi kamiennych i kości zwierzęce[1], a także szczątki ludzkie: częściowo zachowany szkielet kobiety, kompletną żuchwę, trzon kości udowej oraz kości nadgarstka i dłoni. Ich interpretacja jest problematyczna, zarówno jeśli chodzi o stratygrafię (warstwa C lub B) jak i pozycję taksonomiczną (neandertalczyk lub archaiczny przedstawiciel Homo sapiens)[5].