Michał Lubomirski (1752–1825)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Michał Lubomirski[1] książę herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. w 1752 roku – zm. w 1825 roku w Dubnie) – generał lejtnant komenderujący w Dywizji Wołyńskiej i Podolskiej w 1792 roku[2], sędzia sejmowy, kawaler maltański (w zakonie od 1798 roku), dziedziczny komandor maltański w Wielkim Przeoracie Katolickim w Rosji[3].
Ten artykuł dotyczy generała lejtnanta. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku. |
Szreniawa bez Krzyża | |
Rodzina | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Ojciec | |
Matka |
Ludwika Pociejówna |
Żona |
Magdalena Raczyńska |
Dzieci |
Edward Kazimierz Lubomirski, Józef Lubomirski, Marceli Lubomirski |
Rodzeństwo |
Ludwika (Potocka) |
Odznaczenia | |
Syn Stanisława Lubomirskiego[1] wojewody kijowskiego i bracławskiego, rodzony brat Józefa również generała lejtnanta i Ksawerego.
Pułkownik wojsk koronnych w 1776 r.[1]. Szef 13. Regimentu Pieszego w latach 1779-1794[1], generał major komenderujący w Dywizji Ukraińskiej i Podolskiej w 1785 roku, w 1790 r. generał lejtnant[1] komenderujący Dywizją Wołyńską i Kijowską, następnie Wołyńsko-Podolską.
Jako poseł wołyński na sejm 1780 roku wybrany sędzią sejmowym[4].
Był wolnomularzem[1], namiestnikiem małopolskim Wielkiego Wschodu Narodowego Polski w 1784 roku[5].
W 1790 roku odznaczony Orderem Orła Białego[1], w 1784 roku został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[6], w 1788 odznaczony Orderem Świętego Huberta[7]
W 1792 przeszedł na stronę Targowicy, wydając zapasy armii polskiej pod Dubnem wojskom rosyjskim, za co został zdymisjonowany przez króla Poniatowskiego[8].
Syn Marceli Lubomirski zginął w 1809 roku podczas zdobywania Sandomierza zajętego przez Austriaków[9].