Oskarżenia o mord rytualny wobec Żydów w Polsce
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Oskarżenia o mord rytualny wobec Żydów w Polsce – oparte na fałszywym przekonaniu zarzuty jakoby wyznawcy judaizmu potrzebowali krwi chrześcijańskiej dla celów rytualnych i w celu jej pozyskania co jakiś czas zabijali dziecko.
Posądzenia o zbrodnie pod adresem Żydów miały miejsce w Europie od XII wieku, ale pierwsze oskarżenie o popełnienie przez Żydów mordu rytualnego w Polsce pochodzi z 1407. Jego obiektem byli krakowscy Żydzi. W dawnej Rzeczypospolitej takie zarzuty rozpowszechniły się w połowie XVI wieku (1547 – Rawa Mazowiecka, 1569 – Łęczyca). Liczba oskarżeń zwiększyła się na przełomie XVI i XVII wieku, wraz z umacnianiem się ruchów kontrreformacyjnych. Kolejne kryzysy polityczne i coraz gorsza sytuacja gospodarcza państwa wpłynęła na ich ponawianie w II połowie XVII i I połowie XVIII wieku (m.in. 1710 – Sandomierz, 1736 – Poznań). Pojedyncze oskarżenia pojawiały się także w XIX, a nawet w XX wieku (1900 – Chojnice). W 1945 pogrom w Krakowie, a w 1946 w Kielcach rozpoczęły się od fałszywych oskarżeń ocalałych z holocaustu Żydów o popełnienie mordu rytualnego.
Historyk Jacek Wijaczka, specjalizujący się w tej tematyce, podaje, że w Koronie w XVI–XVIII wieku miało miejsce 89 przypadków oskarżeń i procesów o popełnienie przez Żydów mordów rytualnych (17 w XVI w., 37 w XVII w. oraz 35 w XVIII w.)[1]. Inną liczbę podaje Bernard Weinryb. Według niego w tym okresie miało miejsce 59 procesów (12 w XVI w., 26 w XVII w. i 21 w XVIII w.)[2] . Według żyjącego na przełomie XVII i XVIII w. Stefana Żuchowskiego w latach 1347–1710 Żydzi w Polsce mieli popełnić 68 mordów rytualnych[1].
Według Janusza Tazbira w wyniku posądzeń i procesów o popełnienie mordów rytualnych stracono w Polsce 200–300 Żydów[1].