Województwo wileńskie (I Rzeczpospolita)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Województwo wileńskie (łac. Palatinatus Wilnensis) – województwo I Rzeczypospolitej istniejące w latach 1413–1795 ze stolicą w Wilnie; wchodziło w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Ten artykuł dotyczy województwa wileńskiego I Rzeczypospolitej. Zobacz też: województwo wileńskie (II Rzeczpospolita). |
Szybkie fakty Państwo, Prowincja ...
| |||||
1413–1795 | |||||
| |||||
Państwo | |||||
---|---|---|---|---|---|
Prowincja | |||||
Data powstania |
1413 | ||||
Siedziba wojewody i sejmiku | |||||
Wojewoda |
zobacz: wojewodowie wileńscy | ||||
Powierzchnia |
44 200 km² | ||||
Populacja (1790[1]) • liczba ludności |
| ||||
Podział administracyjny | |||||
| |||||
Liczba reprezentantów | |||||
| |||||
Położenie na mapie Rzeczypospolitej |
Zamknij
Dzieliło się na 5 powiatów:
- powiat wileński (ok. 6 tys. km²)
- powiat oszmiański (ok. 16 tys. km²)
- powiat lidzki (ok. 5,2 tys. km²)
- powiat wiłkomierski (ok. 9 tys. km²)
- powiat brasławski (ok. 5,5 tys. km²)
Województwo wileńskie posiadało w senacie trzech senatorów większych: biskupa, wojewodę i kasztelana wileńskiego.