ภาษาญ้อ
From Wikipedia, the free encyclopedia
ภาษาญ้อ (Nyaw) หรือ ภาษาไทญ้อ (Tai Yo/Tai Nyaw) หรือ ภาษาไทแมน (Tai Mène) หรือ ภาษาย้อ[4] เป็นภาษากลุ่มไทในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยมีความใกล้ชิดกับภาษาไทเปาในประเทศเวียดนาม ซึ่งมีชื่อเรียกว่า Tai Do และ Tai Quy Chau[5] เดิมเคยเขียนเป็นอักษรไทญ้อ แต่ปัจจุบันไม่ใช้แล้ว[1] ภาษานี้พูดกันในหมู่ชาวไทญ้อซึ่งมีอยู่ในประเทศไทยราว 50,000 คน (พ.ศ. 2533) โดยในปัจจุบันพบได้ที่จังหวัดสกลนคร หนองคาย นครพนม มหาสารคาม ปราจีนบุรี และสระบุรี พบได้มากที่อำเภอนาหว้า อำเภอท่าอุเทน อำเภอโพนสวรรค์ อำเภอศรีสงคราม อำเภอสว่างแดนดิน อำเภอเมืองสกลนคร อำเภออรัญประเทศ เป็นต้น ส่วนใหญ่อพยพมาจากทางตอนเหนือของแขวงหลวงพระบาง และแขวงคำม่วนประเทศลาว
ภาษาญ้อ | |
---|---|
ศัพท์ "ไทญ้อ" เขียนด้วยอักษรลายตัย | |
ภูมิภาค | ภาคอีสาน, ที่ราบลุ่มแม่น้ำโขง, ประเทศเวียดนาม |
ชาติพันธุ์ | ชาวญ้อ |
จำนวนผู้พูด | ไม่ทราบ (60,000 อ้างถึง1990 - 1995 census)[1] |
ตระกูลภาษา | ขร้า-ไท
|
ระบบการเขียน | โกว๊กหงือ, ไทย, ลายตัย |
รหัสภาษา | |
ISO 639-3 | อย่างใดอย่างหนึ่ง:tyj – Tai Donyw – Tai Nyaw |
ภาษาญ้อจัดอยู่ในตระกูลภาษาขร้า-ไท มีพยัญชนะ 19 เสียง สระเดี่ยว 18 เสียง สระประสม 3 เสียง วรรณยุกต์ 4 เสียง พยัญชนะควบกล้ำ 6 เสียง