ภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่
From Wikipedia, the free encyclopedia
ภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่ (อังกฤษ: Modern Standard Arabic, MSA) หรือ ภาษาอาหรับรูปเขียนสมัยใหม่ (Modern Written Arabic, MWA)[3] ที่นักภาษาศาสตร์ส่วนใหญ่ใช้[4] เป็นภาษาอาหรับรูปแบบมาตรฐานที่พัฒนาในโลกอาหรับเมื่อปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 ถึงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 ภาษาอาหรับรูปแบบนี้ใช้งานในวรรณกรรม, สถาบันการศึกษา, สื่อสิ่งพิมพ์กับสื่อมวลชน, กฎหมายและนิติบัญญัติ แม้ว่าจะไม่พูดเป็นภาษาแม่ ซึ่งคล้ายกับภาษาละตินร่วมสมัย[4]
ภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่ | |
---|---|
العربية الفصحى al-ʻArabīyah al-Fuṣḥā | |
อัลอะเราะบียะฮ์ในอักษรอาหรับ (แบบนัสค์) | |
ออกเสียง | /al ʕaraˈbijja lˈfusˤħaː/ |
ภูมิภาค | โลกอาหรับ ตะวันออกกลางและแอฟริกาเหนือ ภาษาในศาสนาอิสลาม |
จำนวนผู้พูด | L1: 0 (2022)[1][lower-alpha 1] L2: 270 ล้านคน (2022)[1] |
ตระกูลภาษา | แอโฟรเอชีแอติก
|
รูปแบบก่อนหน้า | ภาษาอาหรับเก่า
|
ระบบการเขียน | ชุดตัวอักษรอาหรับ |
สถานภาพทางการ | |
ภาษาทางการ | 26 รัฐ: |
ภาษาชนกลุ่มน้อยที่รับรองใน | |
ผู้วางระเบียบ | รายการ
|
รหัสภาษา | |
ISO 639-3 | arb |
นักภาษาศาสตร์ | arb-mod |
ภาษาราชการภาษาเดียว โดยมีชาวอาหรับเป็นชนกลุ่มใหญ่
ภาษาราชการภาษาเดียว โดยมีชาวอาหรับเป็นชนกลุ่มน้อย
ภาษาราชการร่วม โดยมีชาวอาหรับเป็นชนกลุ่มใหญ่
ภาษาราชการร่วม โดยมีชาวอาหรับเป็นชนกลุ่มน้อย | |
บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากล หากระบบของคุณไม่รองรับการแสดงผลที่ถูกต้อง คุณอาจเห็นปรัศนี กล่อง หรือสัญลักษณ์อย่างอื่นแทนที่อักขระยูนิโคด |
นักภาษาศาสตร์หลายคนจัดให้ภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่มีความแตกต่างจากภาษาอาหรับคลาสสิก ซึ่งเป็นภาษาเขียนก่อนช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 19 แม้ว่าไม่มีข้อตกลงว่าเมื่อใดที่ภาษาอาหรับคลาสสิกกลายเป็นภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่[5] นอกจากนี้ ยังไม่มีชุดเกณฑ์ทางภาษาที่ตกลงกันซึ่งจะแยกแยะภาษาอาหรับคลาสสิกกับภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่[5]
ผู้พูดภาษาอาหรับเป็นภาษาแม่โดยทั่วไปไม่แยกระหว่าง "ภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่" กับ "ภาษาอาหรับคลาสสิก" เป็นภาษาต่างหาก แต่จะเรียกทั้งสองเป็น อัลอะเราะบียะตุลฟุศฮา (العربية الفصحى) หมายถึง "ภาษาอาหรับแบบพูด"[6] โดยถือว่าเป็นภาษาเดียวที่แบ่งออกเป็นสองยุค โดยจะแยกความแตกต่างเป็น فصحى العصر ฟุศฮา อัลอัศร์ (อาหรับมาตรฐานสมัยใหม่) กับ فصحى التراث ฟุศฮา อัตตุรอษ (อาหรับคลาสสิก)[6]