From Wikipedia, the free encyclopedia
Impasto is 'n tegniek wat in skilderkuns gebruik word, waar verf dik op 'n area van die doek-oppervlak neergelê word, [1] en gewoonlik dik genoeg is dat die kwas- of verfmesstrepe sigbaar is. Verf kan ook reg op die doek gemeng word. Wanneer dit droog is, verskaf impasto tekstuur; dit lyk of die verf uit die uit doek kom.
Die woord impasto is Italiaans van oorsprong; waarin dit "deeg" of "mengsel" beteken; dit is verwant aan die werkwoord impastare, "om te knie", of "om te plak". Die Italiaanse gebruik van die woord impasto sluit beide 'n skildery en 'n pottebakkers-tegniek in. Die selfstandige naamwoord van impasto is pasta, wat "plak" beteken. [2]
Olieverf is die tradisionele medium vir impasto-verf, as gevolg van die dik tekstuur en stadige drogingstyd. Akrielverf kan ook vir impasto gebruik word deur swaar akriel gels by te voeg. Impasto word oor die algemeen nie in waterverf of tempera gebruik sonder die byvoeging van verdikkingsmiddel nie, as gevolg van die inherente dunheid van hierdie media. 'n Kunstenaar wat in pastelle werk, kan 'n beperkte impasto-effek produseer deur 'n sagte pastel hard teen die papier te druk.
Die impasto-tegniek kan vir verskeie doeleindes aangewend word. Eerstens laat dit die lig op 'n bepaalde manier reflekteer, wat die kunstenaar bykomende beheer bied oor die speling van lig in die skildery. Tweedens kan dit ekspressiwiteit by die skildery voeg, met die kyker wat die sterkte en spoed waarmee die kunstenaar die verf aangebring het, kan raaksien. Derdens kan impasto 'n stuk van 'n skildery na 'n driedimensionele beeldhouwerk laat oorgaan. Die eerste doelwit is oorspronklik gesoek deur meesters soos Rembrandt, Titian en Vermeer, om voue in klere of juwele voor te stel: dit is toe naas 'n meer delikate skilderstyl gestel. Heelwat later het die Franse impressioniste stukke geskep wat hele doeke met ryk impasto-teksture bedek. Vincent van Gogh het dit gereeld gebruik vir estetika en uitdrukking. Abstrakte ekspressioniste soos Hans Hofmann en Willem de Kooning het ook breedvoerig daarvan gebruik gemaak, deels gemotiveer deur 'n begeerte om skilderye te skep wat die aksie van skilder self dramaties vasvang. Meer onlangs het Frank Auerbach so swaar impasto gebruik dat sommige van sy skilderye byna driedimensioneel word.
Impasto gee tekstuur aan die skildery, wat beteken dat dit in teenstellings teenoor meer plat, gladde of gemengde verfstyle geplaas kan word.
Verskeie kunstenaars het die impasto-tegniek gebruik. Sommige van die meer noemenswaardige kunstenaars sluit in: Rembrandt van Rijn, Diego Velázquez, Vincent van Gogh, Jackson Pollock en Willem de Kooning.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.