Minimalisme

Minimalisme is 'n kunsbeweging wat na die Tweede Wêreldoorlog in Westerse kuns begin het. Dit was die gewildste met Amerikaanse visuele kunste in die 1960's en vroeë 1970's. Prominente kunstenaars wat met minimalisme geassosieer word, sluit in Donald Judd, Agnes Martin, Dan Flavin, Carl Andre, Robert Morris, Anne Truitt and Frank Stella.^[1][2] Die beweging word dikwels geïnterpreteer as 'n reaksie teen abstrakte ekspressionisme en modernisme; dit het kontemporêre postminimale kunspraktyke verwag, wat minimalisme se oorspronklike doelwitte uitbrei of daarop reflekteer.

Minimalisme maak gebruik van eenvoudige idees, klanke of vorms. Daar is verskillende soorte minimalisme. Soms word 'n eenvoudige ding baie keer herhaal totdat dit meer ingewikkeld lyk. Vandag kan minimalisme as konsep gebruik word binne velde soos ontwerp, argitektuur, poësie en rolprente.

Musiek

In musiek is minimalisme 'n manier om klassieke musiek te komponeer wat in die tweede helfte van die 20ste eeu gewild geword het. Dit is 'n manier om te komponeer deur 'n eenvoudige idee te gebruik wat baie keer herhaal word. 'n Minimalistiese stuk musiek neem gewoonlik 'n kort idee wat 'n melodiese of 'n ritmiese patroon kan wees. Hierdie idee word dan baie keer herhaal, maar elke keer verander dit effens. Soms kan dit gedoen word deur twee of meer instrumente se note of akkoorde saam te speel, maar soos die een effens vinniger as die ander gaan, raak hulle geleidelik "uit gesinchroniseer" (nie gesinchroniseer nie, dws nie saam nie), dan haal hulle mekaar uiteindelik weer in. Gewoonlik is hierdie musiek tonaal sodat dit stewig in een toonsoort is. 'n Bestendige pols word deur die hele stuk gehou.

Komponiste wat minimalistiese musiek geskryf het, sluit in Steve Reich, Philip Glass en Terry Riley. Ander komponiste soos John Adams het ook minimalistiese maniere van komponeer gebruik, maar hulle het dit met ander tegnieke gekombineer, sodat hul musiek nie net minimalisties is nie.

Minimalistiese musiek het in die 1960's en 1970's gewild geword. Minimalistiese komponiste het so begin skryf, ook omdat baie nuwe musiek in daardie tyd baie ingewikkeld en moeilik was om te verstaan. Dit was dikwels reeksmusiek wat atonaal was met geen duidelike melodieë of idees wat maklik was om te onthou nie.

Minimalistiese musiek is nie noodwendig eenvoudig nie. Dit kan 'n soort hipnotiese effek hê, maar dit is deel van wat die komponis wil hê. Reich se Klapmusiek bestaan ​​net uit handgeklap: daar is geen melodie nie. Hy het aan Afrika-trommusiek gedink toe hy dit geskryf het. Twee kunstenaars begin deur 'n ritme saam te klap. Na 13 sekondes laat die tweede kunstenaar die eerste agtste noot uit en plaas dit aan die einde van die tweede maat. Na nog 13 sekondes gebeur dit weer sodat die twee kunstenaars op die ou end weer saam is.

Hierdie musiek moet op 'n ander manier na geluister word as ander soorte musiek.

Visuele kuns

Minimalisme in visuele kuns, soms na verwys as literalistiese kuns, het in die 1960's in New York ontstaan. As 'n produk het dit baie in gemeen gehad met vroeëre geometriese abstraksie en suprematisme.

Die term "minimalisme" is nie oor die algemeen omhels deur die kunstenaars wat daarmee geassosieer word nie, en baie kunstenaars wat deur kritici minimalisties genoem is, het dit nie as 'n beweging as sodanig geïdentifiseer nie.

Een van die eerste kunstenaars wat spesifiek met Minimalisme geassosieer word, was die skilder, Frank Stella, wie se vroeë "streep"-skilderye uitgelig is in die 1959-vertoning, "16 Americans", georganiseer deur Dorothy Miller by die Museum of Modern Art in New York. Die breedte van die strepe in Frank Stella se streepskilderye is bepaal deur die afmetings van die hout, sigbaar as die diepte van die skildery as dit van die kant af gesien word, wat gebruik word om die ondersteunende onderstel waarop die doek gespan is, te konstrueer. Die besluite oor strukture op die vooroppervlak van die doek was dus nie heeltemal subjektief nie, maar vooraf gekondisioneer deur 'n "gegewe" kenmerk van die fisiese konstruksie van die steun. In die skoukatalogus het Carl André opgemerk: "Kuns sluit die onnodige uit. Frank Stella het dit nodig gevind om strepe te verf. Daar is niks anders in sy skildery nie".

Hierdie reduktiewe werke was in skerp kontras met die energie-gevulde en emosioneel-gelaaide ekspressionistiese skilderye van Willem de Kooning of Franz Kline.

Hulle het meer geleun na die beheerde, somber kleurveldskilderye van Barnett Newman en Mark Rothko. Alhoewel Stella onmiddellik aandag van die MOMA-vertoning ontvang het, het kunstenaars soos Kenneth Noland, Ralph Humphrey, Robert Motherwell en Robert Ryman begin om strepe, monochromatiese en harde randformate van die laat 50's tot die 1960's te verken.

Bronne

• Bertoni, Franco (2002). Minimalist Architecture, edited by Franco Cantini, translated from the Italian by Lucinda Byatt and from the Spanish by Paul Hammond. Basel, Boston, and Berlin: Birkhäuser. ISBN 3-7643-6642-7.
• Cerver, Francisco Asencio (1997). The Architecture of Minimalism. New York: Arco. ISBN 0-8230-6149-3.
• Johnson, Philip (1947). Mies van der Rohe. Museum of Modern Art.
• Lancaster, Clay (September 1953). "Japanese Buildings in the United States before 1900: Their Influence upon American Domestic Architecture". The Art Bulletin. 35 (3): 217–224. doi:10.1080/00043079.1953.11408188.
• Pawson, John (1996). Minimum. London, England: Phaidon Press. ISBN 0-7148-3262-6.
• Rossell, Quim (2005). Minimalist Interiors. New York: Collins Design. ISBN 0-688-17487-6.
• Saito, Yuriko (Winter 2007). "The Moral Dimension of Japanese Aesthetics". The Journal of Aesthetics and Art Criticism. 65 (1): 85–97. doi:10.1111/j.1540-594X.2007.00240.x.

Verwysings

1. "Christopher Want, Minimalism, Grove Art Online, Oxford University Press, 2009". Moma.org. Besoek op 27 Junie 2014.
2. "Minimalism". theartstory.org. 2012.