Geelborskoester
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Die geelborskoester (Anthus chloris) is 'n endemiese voël en gelokaliseerde somerbesoeker in kort berggrasveld hoër as 1 500 m bo seevlak. Gedurende die winter beweeg die meeste voëls na laer gebiede. Die voël is 17 cm groot en weeg 25 gram. In Engels staan die voël bekend as die Yellow-breasted pipit.
Remove ads
Beskrywing
Die geelborskoester het 'n heldergeel bors tydens die broeitydperk, wat darna in 'n valer dofgeel bors verander tydens winter maande. Dit het 'n skubberige bruin rug met wit buitestert vere. Tydens die winter maande kan dit van ander koesters deur 'n grys onderste mandibel geskei word.[2]
Taksonomie
Hudiglik is die taksonomie van dié voël onduidelik. Sekere owerhede klassifiseer dit as Anthus chloris saam met die ander koesters. Ander sit dit in sy eie genus (Hemimacronyx). Dit was al aanbeveel, deur verwantskapwerk en genetika, dat dit eintlik deel van die Macronyx genus is, wat die kalkoentjies insluit.[3] Hulle stel voor dat Macronyx sharpei die sisterspesie van die geelborskoester is.
Verspreiding en habitat
Dit is endemies aan Suid-Afrika en klein dele van Lesotho. Dit kom aan die oostelike platorand van Suid-Afrika voor, sowel as in noordelike en oostelike Lesotho tot in die Oos-Kaap. Dit kom meestal voor tussen Dullstroom en Cathcart.[4]
Die natuurlike habitat can die geelborskoester is subtropiese of tropiese hooggeleë grasvelde, sowel as ploegbare lande en weivelde. Dit word bedreig deur habitatverlies, en daar is bewyse dat sy verspreidingsgebied oor die afgelope jare gekrimp het, veral in die Oos-Kaap.[4]
Broeigedrag
Die geelborskoester broei in die somermaande (meestal tussen November en Februarie) in sub-tropiese grasvelde hoër as 1400 m. Hulle verkies grasvelde waar brande elke 2-3 jaar voorkom met matige weiding. Gedurende die winter maande beweeg sommige voëls na laer gebiede.[4]
Bedreiging
Geelborskoesters word tans as kwesbaar beskou as gevolg van die voortdurende verkrimping van hul verspreidingsgebied, hul dalende- en gefragmenteerde bevolking. Buiten habitatverlies as gevolg van landbou, oorbeweiding en onversoenbare brandregimes, het die toename in oopgroefsteenkoolmyne ook die verspreiding van hierdie spesie beperk. Verskeie ander spesies van groot bewaringsbelang kom in dieselfde grasvelde voor, insluitend Vaalrivierlewerik en Drakensberglewerik.
Remove ads
Sien ook
Bron
- Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-926-7
Verwysings
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads