Remer

D’ Remer (uff Làtiinisch Remi) sìnn naawa da Suessiona ainer vu da greeschta belgisch-kältischa Schtamm gsìì. Sa hann ìm Gebiat zwìscha da Flìss Aisne un Marne (Matrona) ìm Gebiat vu dr hìttiga Regioon Champagne ìm Norda vum Frànkrììch glabt.

d’ àntika Schtamm ìn Gàllia

Dialäkt: Mìlhüüserdiitsch

d’ Mìnza vu da Remer

Gschìchta

Schuu vor dr reemischa Zitt hann d’ Remer ìhra aigana Mìnza gepräägt. Wia d’ Löiker hann sa d’ Schlüüder sehr güat känna nutza.

D’ Remer hann mehrmols Kriag geega d’ Schtamm vu da Pàrisiar un da Senona gfiahrt. Unter’m Iccius un em Andecombogius hann sa sìch schuu-n-ìm Joohr 57 v. Chr. mìt’m Cäsar verbunda. Sa hann’na wahrend da gàllischa Kriaga unterschtìzt — domìt hann sa dr Eehratìtel foederati bikumma un sìnn ainer vu da wìchtigschta Schtamm vu Gàllia worra.^[1] Ìhra Hàuiptschtàdt Bibrax ìsch ànna 57 v. Chr. vu da Belger zärschteert worra,^[2] àlso hann ìhna d’ Reemer (üss Rom) ghulfa, a näija Hàuiptschtàdt z’ bàuija. Dia näija Schtàdt ìsch uff Làtiinisch Durocortorum Remorum gnännt worra. Sa ìsch d’ zwaitgreeschta Schtàdt vum Gàllia worra. Noh dr Verwììschtung vum Gebiat vu da Eburona hàt dr Cäsar z’ Durocortorum a gàllischer Làndtààg àbghàlta.^[3] Ìn dr reemischa Zitt ìsch àui dr kurza Nàmma Remis fìr d’ Schtàdt bnutzt worra — vu doo har schtàmmt dr hìttiga Nàmma Reims.

Lìteràtüür

• Sabine Hornung: Siedlung und Bevölkerung in Ostgallien zwischen Gallischem Krieg und der Festigung der Römischen Herrschaft. Eine Studie auf Basis landschaftsarchäologischer Forschungen im Umfeld des Oppidums „Hunnenring“ von Otzenhausen (Lkr. St. Wendel) (= Römisch-Germanische Forschungen. Band 73). Philipp von Zabern, Mainz 2016, S. 347–374.
• Bernhard Maier: Remer. In: Bernhard Maier: Lexikon der keltischen Religion und Kultur (= Kröners Taschenausgabe. Bànd 466). Kröner, Stuttgart 1994, ISBN 3-520-46601-5, S. 275.

Weblìnks

 Commons: Remer – Sammlig vo Multimediadateie

• d’ Remer – a Zammafàssung vun ìhrer Gschìchta mìt àntika Kwalla (uff Frànzeesch)