Álvaro de Albornoz
políticu asturianu (1879–1954) From Wikipedia, the free encyclopedia
políticu asturianu (1879–1954) From Wikipedia, the free encyclopedia
Álvaro de Albornoz Liminiana (13 de xunu de 1879, Ḷḷuarca – 22 d'ochobre de 1954, Ciudá de Méxicu y Méxicu) foi un políticu, abogáu, escritor español y Xefe del Gobiernu republicanu nel exiliu.
Na so villa natal realiza los primeros estudios, y na Universidá d'Uviéu llogra la llicenciatura de Derechu, siendo entá bien nuevu. Nos sos años d'estudiante vive la molición republicana nos círculos intelectuales uvieínos, cerca de los sos maestros Leopoldo Alas Clarín y Adolfo Álvarez Buylla, conocedor esti postreru del marxismu y creador d'un Seminariu de Socioloxía que funcionó na biblioteca de la Facultá. Esti ambiente primero, y más tarde el formáu en Madrid en redol a Francisco Giner de los Ríos y la Institución Llibre d'Enseñanza, refuérza-y n'el so convencimientos ideolóxicos.
Vuelve a Ḷḷuarca, onde exerz l'abogacía mientres más de diez años. Empezó la so militancia nel socialismu y escribió nel periódicu del partíu n'Asturies, L'Aurora Social. Ingresó, en 1909, nel Partíu Republicanu Radical de Lerroux, consiguiendo l'acta de diputáu por Zaragoza en 1910, acta que caltuvo hasta les siguientes eleiciones de 1914. Nos años socesivos dedicar a exercer l'abogacía compaxinándola con un gran llabor ensayística. Nun va ser hasta 1929, cuando na Cárcel Modelu de Madrid funde xunto con Marcelino Domingo el Partíu Republicanu Radical Socialista (PRRS).
Miembru del Comité Revolucionariu en 1930. Foi defendíu por Victoria Kent ante'l Tribunal de Guerra y Marina, saliendo absueltu, definiendo l'abogada lo que yera la rebelión militar: "llevantamientu n'armes d'elementos del exércitu contra'l Rei, el gobiernu, la Constitución...", alegando pos que nun se podía acusar de rebelión militar a don Álvaro yá que taba deteníu cuando se publicar el Manifiestu republicanu. Tres la proclamación de la II República Española, foi diputáu nes Cortes Constituyentes de la República y ministru de Fomentu y Xusticia mientres el llamáu Bieniu progresista (1931-1933). El frutu de la so xestión ministerial fueron les lleis "llaiques" de la República (disolución de la Compañía de Xesús, Divorciu, supresión del presupuestu de Cultu y Cleru, reglamentación de les Órdenes Relixoses, etc.). En 1933 foi nomáu como primer presidente del nuevu Tribunal de Garantíes Constitucionales. Esi mesmu surdieron fondes disensiones nel senu del Partíu Radical Socialista, una y bones l'ala más conservadora del mesmu oponíase a siguir collaborando col PSOE, ente que l'ala más progresista (encabezada por Albornoz y Marcelino Domingo) yera favorable, polo qu'esti sector salir del mesmu y fundó'l Partíu Republicanu Radical Socialista Independiente, que tuvo una vida bien corta yá qu'en 1934 fundir con otros partíos formando Izquierda Republicana.
El 27 de xunetu de 1936, una vegada empecipiada la Guerra Civil, foi nomáu embaxador de la República en París hasta que nel mes de setiembre foi sustituyíu por Luis Araquistain. Al terminar la guerra, partió aldu al exiliu.
Yá en Méxicu, foi ministru de Xusticia nel gobierno nel exiliu de José Giral (1945-1947), y más tarde él mesmu foi nomáu Xefe del Gobiernu republicanu nel exiliu, cargu qu'ocupó al mandu de dos gobiernos consecutivos: el primeru, de 1947 a 1949 y el segundu, de 1949 a 1951.
Yera tíu del Premiu Nobel de Medicina Severo Ochoa de Albornoz y tíu güelu de la poeta y crítica lliteraria Aurora de Albornoz.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg)
