Estuco
From Wikipedia, the free encyclopedia
From Wikipedia, the free encyclopedia
El estuco ye una pasta de granu finu compuesta de cal apagada (de normal, cales aéreos grases), mármol pulverizáu, yelsu, pigmentos naturales, etc. que s'endurecer por reacción química al entrar en contautu l'hidróxidu de calciu del cal col dióxidu de carbonu (CO2) [Ca(OH)2 + CO2 → CACU3 + H2O] y utilízase sobremanera pa enlucir parés y techos.
El estuco almite numberosos tratamientos, ente los que destaquen el modeláu y talláu pa llograr formes ornamentales, l'apolazadura pa da-y una apariencia similar al mármol y el pintáu polícromo con fines decorativos.
Otra forma de estuco ye'l que se fai con yelsu, coles animales y pigmentos; conózse-y como estuco mármol pola so semeyanza n'estética, tactu y rellumu a estes piedres naturales.
El términu estuco provién del italianu stucco; ye una forma de terminación o decoración de parés y techos, interiores o esteriores, basada en pintures y distintos tipos de morteros que dexa'l llogru de diverses testures. Dada la so versatilidad, afacer a cualquier tipu de construcción o dómina. Amás de la función decorativa, refuerza'l muriu y impermiabilizar, dexando la trespiración natural.
El estuco más famosu ye'l venecianu, tamién llamáu «llustru venecianu». Ye un revestimiento que s'inventó en Venecia (Italia) a empiezos del sieglu XV. El so acabáu amuesa una paré plana, llisa y brillosa como un mármol pulío, con distintes tonalidaes de color, de gran guapura.
Mientres el Renacimientu italianu vuelve utilizase'l estuco como complementu arquiteutónicu, xunto cola pintura, siguiendo la moda aniciada polos descubrimientu arqueolóxicos. Perfeccionáronse un gran númberu de téuniques, que más tarde s'espublizaron por toa Europa. El estuco blancu utilizóse enforma nos murios de les ilesies, n'ocasiones pa pintar figures d'ánxeles. Rafael y otros artistes de la dómina utilizaron frisos de estuco coloriáu pa decorar palacios y pabellones. Ente los más relevantes destaquen los relieves de Francesco Primaticcio (1533–1565) pal castiellu de Fontainebleau, cerca de París.
Esti material algamó les sos cotes más arrogantes mientres los sieglos XVII y XVIII. Tanto'l barrocu como'l rococó decoraron con estuco los sos interiores, especialmente en Baviera y Austria, onde los palacios ya ilesies de pelegrinación presentaben estucos polícromos con infinidá de formes motivos especulares, columnes pareadas y ellaboraos altares—. El estuco xugó tamién un papel importante na decoración arquitectónica n'Inglaterra, pero d'una forma menos falambaldre y exuberante que nel Rococó; algama'l so puntu culminante col arquiteutu Robert Adam, quien lo emplegó pa les sos esquisites ornamentaciones de parés y techos, n'estilu neoclasicista. Dempués del Neoclasicismu y salvu determinaos exemplos Art Nouveau, l'usu del estuco aparra na so aplicación artística.
Dientro del estuco tradicional, los morteros tán compuestos de cal, sable de mármol y pigmentos naturales, que se suelen barnizar con ceres o aguarrás.[1] Tamién puede tar compuestu por yelsu o escayola, resines y coles naturales.
Amúgase llixeramente la superficie, y aplícase una capa de 2 a 4 mm cubriendo tola área con una llana llisa. Déxase ensugar l'aplicación mientres 12 hores y aplícase una segunda capa non mayor a 3 mm pa dar l'acabáu final.
===Sobre una superficie fina de cementu o yelsu aplícase'l estuco con una llana llisa cubriendo tola superficie con una capa non mayor a 4 mm. Una vegada empezáu l'ensugáu puede dáse-y testura.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
