Adone Zoli

Adone Zoli (16 d'avientu de 1887, Cesena – 20 de febreru de 1960, Roma) foi un políticu italianu integrante del partíu demócrata cristianu. Foi primer ministru d'Italia dende 1957 hasta 1958.

Adone Zoli
ministru de trabayu y asuntos sociales d'Italia 17 xunu 1958 - 2 xunetu 1958 ← Luigi Gui - Ezio Vigorelli → senador d'Italia 12 xunu 1958 - 20 febreru 1960 Eleiciones: 3.ª legislatura de Italia (es) 35. Presidente del Conseyu de Ministros d'Italia 19 mayu 1957 - 1r xunetu 1958 ← Antonio Segni - Amintore Fanfani → Minister of Budget (en) 19 mayu 1957 - 30 xunu 1958 Minister of Budget (en) 19 febreru 1956 - 18 mayu 1957 ministru del Tesoru 30 xineru 1956 - 16 febreru 1956 ministro de Finanzas de Italia (es) 18 xineru 1954 - 9 febreru 1954 senador d'Italia 25 xunu 1953 - 11 xunu 1958 Eleiciones: 2.ª legislatura de Italia (es) Ministru de Xusticia 26 xunetu 1951 - 16 xunetu 1953 ← Attilio Piccioni - Guido Gonella → senador d'Italia 8 mayu 1948 - 24 xunu 1953 Eleiciones: 1.ª legislatura de Italia (es)
Vida
Nacimientu	Cesena, 16 d'avientu de 1887[1]
Nacionalidá	Reinu d'Italia  (16 avientu 1887 -  18 xunu 1946) Italia  (18 xunu 1946 -  20 febreru 1960)
Llingua materna	italianu
Muerte	Roma, 20 de febreru de 1960[1] (72 años)
Estudios
Estudios	Universidá de Bolonia
Llingües falaes	italianu
Oficiu
Oficiu	políticu, abogáu, partisanu
Llugares de trabayu	Roma
Premios	ver Cruz federal de la República d'Alemaña al méritu
Miembru de	Consejo Nacional (es) Accademia delle Arti del Disegno (es)
Creencies
Partíu políticu	Democracia Cristiana

Biografía

Zoli nació en Cesena (provincia de Forlì-Cesena).

Foi electu pa la Cámara de Diputaos ente 1948 y 1958. Foi Ministru de Xusticia en 1951 mientres l'octavu gobiernu d'Alcide De Gasperi. Ministru d'Economía en 1954 sol gobiernu d'Amintore Fanfani y nuevamente mientres el mandatu d'Antonio Segni.

En 1957 asumió como Primer Ministru gracies a los votos del grupu neo-fascista Movimientu Social Italianu. Lo que creó desconciertu yá que Zoli foi un antifascista. Él arrenunció, pero convencíu pol Presidente Giovanni Gronchi fixo constantes presiones hasta la disolución del parllamentu en 1958.