Cristina Iglesias
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Cristina Iglesias Fernández Berridi[9] (San Sebastián, 1956) ye una escultora y grabadora española, gallardoniada y reconocida pola so obra que s'atopa partida por museos y espacios públicos de tol mundu.[10][11] En 2016 concedióse-y el Tambor d'Oru de la Ciudá de San Sebastián.[12]
Remove ads
Biografía
Nacida nel senu d'una familia onde los cinco hermanos fueron artistes, empezó estudiando Ciencies Químiques, carrera qu'abandonó pa colase a Barcelona onde prauticó dibuxu y cerámica un tiempu. Dempués, formar n'Escultura na Chelsea School of Art en Londres.[10][13] Ellí conoció al que sería dempués el so home, Juan Muñoz, y a otros artistes como Anish Kapoor.[13] La so estancia na capital británica —y tamién el so pasu per Italia— marcó'l so futuru como artista que deseyaba, sobremanera, trabayar nel espaciu y el contestu.[13] Al terminar nel Reinu Xuníu, pudo aportar a una beca Fulbright pa estudiar na Escuela de Belles Artes del prestixosu Pratt Institute de New York (1988). Nos años 1980 realizó les sos dos primeres esposiciones individuales en Portugal y representó a España per vegada primera na Bienal de Venecia (1986).[13] Esta presencia internacional dexó-y empezar a ser reconocida. Nos años 1990, pasó con ésitu por Suiza, participó na Esposición Universal de Sevilla de 1992, na Bienal de Sydney, visitó per segunda vegada la Bienal veneciana y espunxo obra nel Reinu Xuníu y Estaos Xuníos, siendo gallardoniada en 1999 col Premiu Nacional d'Artes Plástiques n'España, pelos nuevu caminos» abiertos.[9] Mientres esos años, foi tamién profesora d'escultura na Academia de Belles Artes de Múnich.[14]
Yá consagrada n'Europa y Estaos Xuníos, nos años 2000, dempués de superar el fallecimientu del so home,[13] participó na Bienal de Taipei (2003) y foi la primer española en ser convidada a participar na Trienal de Folkstone (Reinu Xuníu, 2011).[15] La primer obra pública n'España,[13] foi l'encargu que lu realizó Rafael Moneo de la puerta d'entrada del nuevu edificiu na remodelación del Muséu del Prado (2007), el Portón-pasaxe, constituyíu por seis grandes planches móviles con forma de vexetales fosilizaos en bronce.[13]
Remove ads
Obra
La obra de Cristina Iglesias emplega tou tipu de materiales como formigón, aceru, agua, cristal, bronce, bambú, foyarasca, ....[13][16] y ella mesma considérase influyida pol constructivismo rusu, los baxorrelieves asirios que pudo contemplar nel Muséu Británicu, l'arquiteutura italiana de la renacencia[13] y califíccase como una escultora constructora, atraida pola arquiteutura.[17] La crítica, Nancy Princenthal, considera les sos obres como «pantalles», qu'unes vegaes actúen pa despintar y, n'otres ocasiones, son camín p'atraer l'atención del espectador escontra daqué. Adrian Searle, pela so parte, considera que les escultures d'Iglesias, cola so xeometría vexetal, recreen los espacios arquiteutónicos y «alterien la nuesa forma de mirar los sos escenarios».[11]
Ganadora del Berliner Kunstpreis en 2012 na modalidá d'artes visuales,[15] la so obra atopar en llugares públicos de tol mundu (Brasil, Dinamarca, España, Estaos Xuníos, Italia, Méxicu, Países Baxos y Reinu Xuníu) y en museos de gran prestíu n'arte contemporáneo como'l MACBA (Barcelona), la Tate Gallery (Londres), el centru d'Arte Reina Sofía (Madrid), el MoMA y el Solomon R. Guggenheim Museum (Nueva York), la Fundaçión Serralves (Porto), el Centro Georges Pompidou (París), o'l Muséu Hirshhorn y Xardín d'Escultures (Washington), ente otros.[14][15] En 2016, espunxo les sos obres nel Muséu de Grenoble mientres tres meses.[18]
Remove ads
Premios y distinciones
Referencies
Enllaces esternos
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads