Llingües occitano-romániques

Les llingües occitano-romániques son el catalán, l'aragonés y l'occitanu^[1], tres llingües romances bien averaes que formen un continuu dialeutal transicional ente les llingües d'oïl y les iberorromániques.^[2]

Llingües occitano-romániques
Faláu en	Francia  España Italia Mónacu Andorra
Falantes	~8,5 mill
Familia	Llingües indoeuropees   Itálicu     Romance       Occitanorromance      Catalán      Occitanu
Alfabetu	Llatín
Estatus oficial
Oficial en	Cataluña, Islles Baleares, Comunidá Valenciana
Reguláu por	Nun ta reguláu
Códigos
ISO 639-1	nengún
ISO 639-2
ISO 639-3
Estensión del llingües occitano-romániques

Delles fontes clasifiquen dambes ente les llingües galorromániques, otres, como Ethnologue, dientro del grupu iberorrománicu y, tradicionalmente, el catalán y l'aragonés como iberorrománicu y l'occitanu como galorrománicu. Sicasí, na so forma escrita'l catalán modernu y l'occitanu modernu son altamente intelixibles, y con un porcentaxe de léxicu compartíu superior al esistente ente español y portugués. De fechu esisten razones fundaes pa considerar a les llingües occitano-romániques un grupu filoxenéticu válidu, a diferencia de les llingües romances de la península ibérica, que pertenecen a dellos grupos filoxenéticos.