Manuel Quintana
políticu arxentín From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Manuel Pedro Quintana (19 d'ochobre de 1835, Buenos Aires – 12 de marzu de 1906, Buenos Aires) foi un abogáu, políticu y estadista arxentín, presidente de l'Arxentina ente'l 12 d'ochobre de 1904 y el 25 de xineru de 1906, cuando delegó el mandu nel so vicepresidente José Figueroa Alcorta, morriendo pocu dempués.
Remove ads
Biografía
Fíu d'Eladio de la Quintana y Uzín, y María Manuela Bernardina Sáenz de Gaona y Álzaga.
Según el xenealoxista Narciso Binayán Carmona, yera descendiente del conquistador, esplorador y colonizador español Domingo Martínez de Irala (1509-1556); los sos antepasaos teníen un remotu orixe mestizu guaraní, que compartía con munchos próceres de la dómina de la Independencia y con grandes personaxes paraguayos y arxentinos.[3][4]
Recibir d'abogáu na Universidá de Buenos Aires en 1855 a los venti años d'edá y dos años más tarde diba dirixir la cátedra de Derechu civil de la mesma casa d'estudios. El 14 d'avientu de 1861 casóse na Ilesia de San Nicolás de Bari, en Buenos Aires, con María del Carmen Susana Rodríguez Viana, nacida'l 9 de xunetu de 1843 en Asunción del Paraguay, finada'l 5 de mayu de 1930 en Buenos Aires, fía de Ramón de la Paz Rodríguez y Francisca Carlota Viana de la Mora, y tuvieron diez fíos.[5]
Carrera política
Participó en política dende la so mocedá y nel añu 1860 foi electu diputáu de la llexislatura de la Provincia de Buenos Aires, pol partíu de Bartolomé Mitre. Darréu, pasar al Partíu Autonomista d'Adolfo Alsina pa oponese al proyeutu de Mitre nomar Capital de la República a la Ciudá de Buenos Aires.
Nel añu 1864 ye escoyíu diputáu nacional pola provincia de Buenos Aires y presenta un proyeutu de llei pa nomar a la Ciudá de Rosario como capital de la nación. En 1870 ye escoyíu Senador Nacional y en 1871 el presidente Sarmiento unviar a Asunción del Paraguay a axustar el tratáu de paz que punxo fin a la Guerra de la Triple Alianza contra'l Paraguái.
En 1873 Manuel Quintana preséntase como candidatu nes eleiciones presidenciales p'asoceder a Sarmiento a partir de 1874, pero pierde con Nicolás Avellaneda. Nel añu 1877 ocupa'l rectoráu de la Universidá de Buenos Aires hasta l'añu 1881 en que termina'l so mandatu.
Quintana propón a Inglaterra bombardiar a Rosario
En 1876 producióse un incidente ente'l gobiernu de Santa Fe, nesi entós al cargu de Servando Bayu, y la sucursal del Bancu de Londres en Rosario, por non acatar ésta la llei qu'ordenaba la conversión a oru de toles emisiones de papel moneda realizaes pol gobiernu de la provincia.[6]
Arriendes de esta situación ordenó la detención del xerente de la sucursal y la intervención de la mesma. Quintana yera Senador Nacional y l'asesor llegal del bancu al momentu de la crisis, y nun duldar n'arrenunciar a la so banca por razones de salú”. Sicasí Quintana viaxó a Londres, onde propunxo al gobiernu de Gran Bretaña el bombardéu de la ciudá de Rosario si'l gobiernu de Santa Fe nun dexaba ensin efeutu la intervención del bancu.[6]
Estanislao Zeballos, testigu presencial del incidente, rellata lo qu'asocedió depués:[6]
Apenes l'abogáu Manuel Quintana anunció en forma apavoriante la presencia d'una cañonera inglesa nel puertu de Rosario, el canciller, con digna reacción, púnxose de pies y negóse a siguir hasta que Quintana se retirara del despachu, nun aceptando qu'un arxentín fora voceru d'una apavoriante estranxera". La enérxica posición de Bernardo de Irigoyen, Ministru de Rellaciones Internacionales del presidente Nicolás Avellaneda detuvo l'acción bélica.
Carrera posterior y eleición presidencial
Depués d'esta situación, Quintana aniciar por dos años n'Europa. Al so regresu, dedicar a l'actividá privada como abogáu, con importante ésitu.
Dempués del arrenunciu d'Aristóbulo del Valle, tres el fracasu de la Revolución radical de 1893, el presidente Luis Sáenz Peña nomar Ministru del interior. Mientres la so xestión interviniéronse les provincies de Santa Fe y San Luis, y declaróse l'estáu de sitiu en tol país. Nuevamente propúnxose bombardiar la ciudá de Rosario si les tropes populares d'esa ciudá, que respondíen a Leandro N. Alem, nun se rindíen. Alem finalmente foi deteníu, pero arriendes de esta situación, y depués d'una bien dura interpelación nel Congresu Nacional, Quintana tuvo d'arrenunciar al so cargu.
A finales de la segunda presidencia de Julio A. Roca, el Partíu Autonomista Nacional taba estremáu en dos facciones: la empobinada por Roca y la que lideraba'l ex-presidente Carlos Pellegrini; por ello Roca buscó l'alianza col partíu de Bartolomé Mitre, proponiendo una fórmula d'alianza, que llevara como candidatu a presidente a un mitrista, Manuel Quintana, acompañáu del roquista José Figueroa Alcorta. Nes eleiciones presidenciales del 10 d'abril de 1904, esta fórmula resultó trunfante, y fueron proclamaos Presidente y Vicepresidente de la Nación el 12 de xunu del mesmu añu pol colexu eleutoral. Quintana tenía nesi momentu 68 años.
Remove ads
Presidencia
La so presidencia desenvolver nel ámbitu del periodu denomináu la "República lliberal" o "República Conservadora", marcáu pol gobiernu elitista del Partíu Autonomista Nacional y el fraude eleutoral.
El gobiernu de Quintana foi una mera continuación de los anteriores: les sos polítiques esterior y económicu siguieron los lineamientos de les de Roca; la economía siguió ameyorando, impulsada pol aumentu del intercambiu comercial y siguióse estendiendo la rede ferroviaria.
Ente les sos xestiones de gobiernu caben destacar la nacionalización de la Universidá de La Plata,[7] la reglamentación del exerciciu de los oficios lliberales, la sanción de la llei de descansu dominical, propuesta pol diputáu socialista Alfredo Palacios,[8] y la "Llei Láinez" de creación d'escueles elementales nes provincies.[9]
Quintana nun taba acordies con el sistema uninominal, establecíu pola llei eleutoral de 1901, yá que nun se modificara'l sistema de clientelismu nin la presión sobre los votantes. De cuenta que unvió al Congresu un proyeutu de llei, proponiendo un padrón únicu y universal –basáu nos rexistros del serviciu militar– y la obligatoriedá del votu. El proyeutu orixinal foi tan modificáu, que lo único que tuvo de mancomún col presentáu pol presidente foi la eliminación del sistema uninominal; resultó un completu regresu al sistema anterior, con tolos sos defectos.[10]
Dende la derrota de 1893, y entá ye más dende la división ente “bernardistas” y siguidores de Hipólito Yrigoyen, naide tenía en cuenta seriamente a la Unión Cívica Radical como un partíu con posibilidaes d'aportar al poder. Pero, de secute, la UCR remaneció amosando una organización político y territorial bien cimera a la del oficialismo, y una gran decisión revolucionaria, na revolución radical de 1905, en que tuvieron implicaes delles unidaes del Exércitu. Españada'l 4 de febreru d'esi añu, tuvo un ésitu relativu en Buenos Aires, Rosario, Córdoba, Bahía Blanca y Mendoza, pero foi rápido encalorada.[11]
El estrés sufiertu pol presidente mientres esti conflictu estropió la so salú. De resultes, amenorgó al mínimu la so xornada llaboral, lo que complicó la so xestión de gobiernu.[12] El 11 d'agostu, Quintana sufrió un atentáu contra la so vida per parte del anarquista catalán Salvador Planas, quien disparó contra'l carruaxe que lo tresportaba escontra la Casa Rosada. Una falla nel revólver salvó la so vida, pero la so salú empezó a deteriorase rápido.[13]
La salú de Quintana siguió empeorando, polo que'l vicepresidente Figueroa Alcorta fíxose cargu permanentemente de la presidencia'l 25 de xineru de 1906. Quintana retirar a una finca nel actual barriu de Belgrano,[12] onde morrió'l 12 de marzu de 1906.[14]
Los sos restos fuelguen nel Campusantu de la Recoleta.[12]
Figuró nel billete de quinientos mil australes que circuló mientres la hiperinflación n'Arxentina dende 1989 hasta 1991.
Gabinete de ministros
Remove ads
Referencies
Enllaces esternos
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads