Nicoletta

Nicoletta (11 d'abril de 1944, Thonon-les-Bains) ye una cantante francesa. Celebró'l so mayores ésitos de los años 60 y principios de los 70 con cantares como La musique (1967), il est mort le soleil (1968), Ma vie C'est un picadoriu (1969), Mamy Blue (1971), Fio Maravía (1973) y Gloria Aleluya (1974).

Nicoletta
Vida
Nacimientu	Thonon-les-Bains, 11 d'abril de 1944[1] (81 años)
Nacionalidá	Francia
Estudios
Llingües falaes	francés
Oficiu
Oficiu	cantante, cantautora
Altor	1,65 m
Premios	ver oficial de la Orde de les Artes y de les Lletres comendador de les Artes y les Lletres  (17 ochobre 2022) [2]
Xéneru artísticu	pop variety (en)
Instrumentu musical	voz
Discográfica	Pathé Wagram Music
IMDb	nm1166653
nicolettasiteofficiel.fr

Biografía

Pasó la so infancia en Vongy, afayó'l blues americanu nel coru de la ilesia.

Grabó'l so primer álbum con Leo Missir, darréu en 1968 dir de xira con Johnny Hallyday, en 1970 presentar a la gala Midem con tres canciones y depués participa nel Festival de Sanremo y da una serie de recitales en Canadá y América del Sur.

En 1971, grabó Mamy Blue que rompió les llistes de ventes, escritu por Hubert Giraud inspirada na madre de Nicole que carecía una discapacidá mental.

En Navidá de 1974, pocu dempués de qu'interpretó'l cantar en francés película Papillon (Toi qui Regarde la Mer). Ella va cantar l'arrogante versión de Gloria Aleluya pa una misa de medianueche celebrada por RTL.

En 1976 publicó Gloria Aleluya que ye lletrista y arreglador André Pascal, la Navidá nun cantar tradicional irlandesa.

En 1978, casóse con Patrick Chappuis, un xoyeru suizu y divorcióse nel añu 1985. Dempués de dellos años dedicaos a la vida familiar, Nicoletta por sorpresa en 1983 realiza con Bernard Lavilliers un dueto.

Darréu va dedicase a a la música góspel col so nuevu espectáculu Nicoletta nel Casino de París (1999) y la so xira europea (2001/2002).

N'ochobre de 2006, llanzó'l so nuevu álbum de Jazz de -y Rendez-vous.

Nicoletta caltién el ciñu del públicu, inclusive al traviés de la so potente voz de blues, abondo singular nel paisaxe musical francés como Ray Charles, inclusive dixo que yera "l'únicu de color blancu con un negru de voz".

Charles Aznavour escribió-y esti formosu poema: "Ella tien la voz de les pallabres y el corazón, cuerpo ansiedad. La voz de la vehemencia de la felicidá paecía perdida y atopada delles vegaes. La voz qu'aboga pol amor, l'amor a l'acción. Ye'l realismu de la so xeneración. "

Discografía

• 1967: Il est mort le soleil
• 1969: Olympia
• 1971: Visage
• 1973: Nicoletta 73
• 1975: Sur les bords de la tendresse
• 1976: L'amour violet
• 1978: Palace
• 1980: Naturel... ma belle!
• 1982: Qu'est-ce qui m'arrive?
• 1987: Vivre aujourd'hui
• 1995: J'attends, j'apprends
• 1996: The Gospel Voices
• 1998: Connivences
• 2006: -y rendez-vous

Bibliografía

• 45 Tours et puis s'en va, sur la profession de chanteuse.
• La Maison d'en face éd. Florent Massot. Autobiographie.