Nome propiu

Los nomes propios son sustantivos que s'usen pa designar a persones, llugares, eventos, empreses o coses con un nome singular.^[1] Fæn referencia al efeuto de nomar. Nomar ye designar o determinar lingüísticamente un oxetu o esperiencia del mundu como tal, por tanto de manera única ya irrepetible.

Nome propiu
sustantivu

Designación

Tienen especial relevancia los nomes propios referíos a la nacionalidá, ideoloxía, relixón etc., pos adquieren un eleváu papel simbólicu-sentimental.

Na dómina actual son d'especial relevancia los nomes de les empreses, pos ye lo que les fai úniques y distintes de cualesquier otra que puea competir na mesma actividá. Tan ye asina que'l nome rexistráu, xunto al logotipu, puede aportar a un valor importante nos activos d'una empresa. Dacuando'l nome propiu confundise o conviértese o fai les funciones de marca siendo entós incorporáu a un valor de mercáu.

Por sigo mesmos, los nomes propios nun tienen que tener significáu yá que, por definición, son únicos.

Pero dau l'efectu social que tienen los nomes, y la dificultá, yá señalada antes, de tener qu'individualizar la designación, yá d'antiguu los nomes poníense de forma que reflexara dalguna cualidá. De primeres apoderaba una denominación de tipu familiar o de cla o tribu. Güei día esi aspeutu familiar y constituyir los apellíos. Dacuando una especial circunstancia o cualidá: Platón, el de los anchos llombos, yera una designación secundaria; el so nome propiu yera Aristocles.

Col cristianismu, n'Occidente, siquier, tomóse el costume de “nomar” al naciellu sol patrociniu d'un santu, faciéndose coincidir col bautismu nel que se supón que l'home naz a una nueva vida.

Una manera especial de nomar a les persones ye'l llamátigu o l'alies.

Nomes de pila

La espresión «nome de pila» referise a la pila bautismal. Los nomes de pila son antropónimos.