P Cygni
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Coordenaes: 
20h 17m 47.202s, 38° 1′ 58.553″
P Cygni (P Cyg / 34 Cygni)[7] ye una estrella de la constelación Cygnus, una de les más alloñaes que pueden vese a simple vista, pos se topa a una incierta distancia ente 5000 y 7000 años lluz del Sistema Solar.[8] Tamién la conoz como Nova Cygni 1600.[7]
Remove ads
Historia
Nel añu 1600, P Cygni apaeció como un astru de tercera magnitú nun llugar onde nun se reparó enantes nenguna estrella. Mientres los siguientes años, la estrella atenuó'l so rellumu y dexó de ser visible a güeyu, pero volvió a magnitú +3,5 en 1655. Caltener en dichu rellumu hasta 1659, momentu nel que de nuevu apagar hasta asitiase per debaxo de sesta magnitú, volviendo aumentar el so rellumu en 1665. Dempués de delles fluctuaciones, hacia l'añu 1715 volvióse estable alredor de magnitú 5, bazcuyando'l so rellumu en redol a esti valor nos postreros 200 años.[9][10]
Remove ads
Carauterístiques
P Cygni ye una superxigante o hiperxigante de tipu espectral B2 con una lluminosidá aproximao equivalente a 700.000 soles,[8] catalogada como variable azul lluminosa o variable S Doradus. Éstes son estrelles bien pocu frecuentes y constitúin les estrelles más lluminoses de la galaxa. Los sos aumentos de rellumu prodúcense porque la estrella avérase peligrosamente a la llende d'Eddington, lo que fai que la presión de radiación espulse les sos capes más esternes de forma violenta. P Cygni ta arrodiada por una tenue nebulosa que foi creada mientres los postreros 900 años poles erupciones de la estrella; tamién hai restos d'erupciones anteriores que tuvieron llugar fai 2.400 y 20.000 años. La estrella sigue perdiendo masa a un ritmu estraordinariu, 300 millones de vegaes mayor que la perda de masa qu'esperimenta'l Sol pol vientu solar. El destín d'un oxetu tan enorme ye hasta ciertu puntu inciertu; bien puede esplotar como una brillosa supernova o puede terminar como una hipernova, onde'l nucleu colapsa escontra un furacu prietu.[11]
Suxirióse tamién que les erupciones mentaes pueden ser causaes pola tresferencia de masa a una hipotética compañera estelar de tamién tipu espectral B, que tendría una masa envalorada ente 3 y 6 vegaes la del Sol. La materia que cai escontra l'acompañante lliberaría enerxía gravitacional, una parte de la cual traduciríase nun aumentu de la lluminosidá. Dicha acompañante emplegaría aproximao 7 años en completar una órbita, siendo ésta bien escéntrica.[12]
Remove ads
Ver tamién
- Llista d'estrelles más masives
Referencies
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads