Solimán el Magníficu

Süleyman I (6 de payares de 1494, Trabzon – 6 de setiembre de 1566 ^(greg.), Szigetvár ^(es) ) nomáu Kanuni ("el Llexislador") (conocíu n'Occidente como Solimán el Magníficu). Sultán otomanu de 1520 a 1566. Nació en Trabzon (Turquía). Yera fíu de Selim I Yavuz y casóse con tres esposes, una d'elles Roxelana, d'orixe foriatu como la mayoranza de les esposes de los sultanes otomanos. Foi mui célebre nes cortes europees de la dómina asina como pola so influyencia na corte de la Sublime Puerta. Tuvo asina mesmo ocho fíos (Selim del so matrimoniu con Roxelana, Bayezid, Abdullah, Murad, Mehmed, Mahmud, Cihangir y Mustafá) y dos fíes, Mihriman Sultán y Raziye Sultán. Nel so reináu, l'Imperiu Otomanu convirtióse nuna de les más grandes potencies, y algamó la cúspide del so poderíu.

Solimán el Magníficu
10. sultán del Imperio Otomano (es) 10 ochobre 1520 - 17 setiembre 1566 ← Selim I - Selim II →
Vida
Nacimientu	Trabzon, 6 de payares de 1494
Nacionalidá	Imperiu Otomanu [1]
Residencia	Palaciu de Topkapi
Llingua materna	turcu otomanu
Muerte	Szigetvár (es) [2], 6 de setiembre de 1566 (greg.)[3] (71 años)
Sepultura	Tomb of Suleiman the Magnificent (en)
Causa de la muerte	Disentería
Familia
Padre	Selim I
Madre	Ayşe Hafsa Sultan
Casáu con	Gülfem Hatun Fülane Hatun Mahidevran Gülbahar (es) (1514 – 1566) Hurrem Haseki Sultan (1531 (Gregorianu) – 1558 (Gregorianu))[4]
Pareyes	Fülane Hatun Gülfem Hatun
Fíos/es	Şehzade Mustafa Şehzade Mehmed Mihrimah Sultan (es) Selim II[4] Şehzade Bayezid Şehzade Murad (es) Raziye Sultan (es) Şehzade Cihangir (es) Şehzade Abdullah (es) Fatma Nur Şehzade Mahmud Prins Ahmed
Hermanos/es	Hatice Sultan Beyhan Sultan Şah Sultan (es) Fatma Sultan (es) Hafsa Sultan (es)
Pueblu	Dinastía Osmanlí (es)
Estudios
Llingües falaes	turcu[5] persa[1] árabe[1] turcu otomanu[1]
Oficiu
Oficiu	poeta, gobernante, llexislador, líder militar, políticu, Sultán
Llealtá	Imperiu Otomanu
Creencies
Relixón	islam[1]

Solimán lideró personalmente l'armada otomana cuando conquistaba Belgráu, Rodes y la mayoranza d'Hungría, asina como nel asediu de Viena, y los territorios anesionaos del Norte d'África como Marruecos y la mayoranza del Oriente Mediu. Los otomanos tuvieron una breve preponderancia nel Mar Mediterraneu, Mar Roxu y el Golfu Pérsicu, l'imperiu continuó espardiéndose cuasimente un sieglu dempués de la so muerte.

Nel so reináu l'imperiu foi lliberal coles ciencies y les artes, acoyendo a filósofos; el propiu Solimán foi mentáu como ún de los más notables poetes islamistes. Nel mundu occidental ye conocíu col nome de Solimán el Magníficu y nel mundu islámicu col nome de " el xustu (en Turcu Kanuni; árabe: القانونى, al-Qānūnī), debío quiciabes a la profunda reforma qu'executó sobro'l sistema llegal otomanu.