Ulrich Beck

Ulrich Beck (15 de mayu de 1944, Słupsk – 1 de xineru de 2015, Munich)^[7] foi un sociólogu alemán, profesor de la Universidá de Múnich y de la London School of Economics.

Ulrich Beck
Vida
Nacimientu	Słupsk[1], 15 de mayu de 1944[2]
Nacionalidá	alemán
Muerte	Munich[3], 1 de xineru de 2015[4] (70 años)
Causa de la muerte	infartu de miocardiu
Familia
Casáu con	Elisabeth Beck-Gernsheim [5]
Estudios
Estudios	Universidá de Munich London School of Economics
Llingües falaes	alemán[4]
Profesor de	Marc Krautzberger
Oficiu
Oficiu	sociólogu, profesor universitariu, economista
Llugares de trabayu	Munich
Emplegadores	Universidá de Munich Universidá de Münster London School of Economics
Trabayos destacaos	sociedad del riesgo (es)
Premios	ver Premio Orador Cicerón  (1999) [6] Schader Award  (2005) honorary doctor of the Catholic University of Eichstätt-Ingolstadt  (2010) Honorary doctor of the University of Lausanne  (2011) honorary doctor of Sofia University  (2013) doctor honoris causa pola Universidá de Buenos Aires  (2013) Otto von der Gablentz award  (2014)
Miembru de	Q1371235

Beck estudió aspeutos como la modernización, los problemes ecolóxicos, la individualización y la globalización. Nos últimos tiempos embarcóse tamién na esploración de les condiciones cambiantes del trabayu nun mundu de creciente capitalismu global, de perda de poder de los sindicatos y de flexibilización de los procesos del trabayu, una teoría guañada nel conceutu de cosmopolitismu. Beck tamién contribuyó con nuevos conceutos a la Socioloxía alemana, incluyendo la llamada "sociedá del riesgu" y la "segunda modernidá".

Carauterístiques de la "Sociedá del Riesgu"

Definición: "Fase de desenvolvimientu de la sociedá moderna onde los riesgos sociales, políticos, económicos ya industriales tienden cada vez más a escapar a les instituciones de control y proteición de la sociedá industrial".

Podemos estremar ocho carauterístiques destacaes:

1. Los riesgos causen daños sistemáticos de cutiu irreversibles.
2. El repartu y medría de los riesgos sigue un procesu de desigualdá social.
3. Riesgu, negociu con doble causa; riesgu y oportunidaes de mercáu.
4. Hai un vacíu políticu ya institucional. Los movimientos sociales son la nueva llexitimación.
5. Les fontes que daben significáu coleutivu a los ciudadanos tán en procesu de "desencantamiento".
6. Nes nueves sociedaes recái nel individuu un procesu de "individualización" al traviés d'una desvinculación de les formes tradicionales de la sociedá industrial y un re-vinculación con otru tipu de modernización.
7. Les fontes coleutives que dan significáu a la sociedá escósense y l'individuu, busca de forma independiente, una identidá na nueva sociedá. "En situaciones de clase'l ser determina la conciencia, ente qu'en situaciones de riesgu ye al aviesu, la conciencia determina'l ser".
8. Torna de la incertidume; riesgu como reconocencia de lo impredicible y de les amenaces de la sociedá industrial. Na sociedá reflexiva, la sociedá convertir nun problema pa sigo mesma. La sociedá reflexiva convertir nun conceutu post-industrial del cual nun pensaren los clásicos como Max Weber.

El so pensamientu

Puede vese cómo a lo llargo de les sos obres Beck asitiar nuna posición crítica, enfrentándose a les corrientes del postmodernismo. D'esta manera, y xunto con Giddens, Bauman y Mendez, defende a la socioloxía reflexiva, pa nun abandonar l'analís críticu frente a los problemes actuales. Beck averar a los problemes de la nueva sociedá, que nun son los mesmos que describía la socioloxía de les sociedaes precedentes, y atopa una fonte d'incertidume, inseguridá y riesgos. La sociedá postmoderna asume una carga de riesgu na so propia identidá que zarra una grave contradicción: el peligru de sobrevivencia de la especie. La rentabilidá’ del sistema cuerre'l riesgu de la incertidume; nun parte de l'asunción de la seguridá y de un escenariu sostenible en términos ecolóxicos, sinón que conoz qu'esisten márxenes de peligrosidá pa la especie que la so cobertoria nun ye, paradóxicamente, prioritaria nun sistema empuestu pol llogru de beneficios y una representación retórica de la racionalidá que despinta la racionalidá. Los medios de comunicación, tienen un papel bien importante na representación de los riesgos y la busca de soluciones, aumentando'l poder y el control social. El pensamientu de Beck ta marcáu poles constantes d'una sociedá sometida a fuertes riesgos y a procesos de individualización. Pa él l'actualidá formar coles noticies de les catástrofes ecolóxiques, les crisis financieres, el terrorismu, les guerres preventives.

Beck estrema una primer modernización, qu'escurre a lo llargo de la industrialización y la creación de la sociedá de mases, d'una ‘segunda modernización’, mesma d'una sociedá que tiende a la globalización y ta en constante desenvolvimientu teunolóxicu. Na era industrial la estructura cultural y social yera la familia, pero depués esi nucleu ruémpese dando llugar a la individualización, aumentar la incertidume del individuu na sociedá de riesgu. Paez ser qu'esto ye productu del neolliberalismu económicu, y non solo afecta al planu personal sinón que tamién afecta a les instituciones.

Con al respective del so pensamientu nel campu de la política, diz que nun se precisa redactar nueves normes sinón qu'hai qu'afaer les esistentes a la realidá social y a les necesidaes del momentu. Débese, según Beck, compensar l'escesivu pesu del mercáu y los sos efeutos, y ampliar el círculu social y cultural del individuu, coles mires d'algamar un equilibriu y menguar la incertidume. Amás, ve necesariu que los antiguos Estaos nacionales camuden y empiecen un procesu de cohesión internacional y cooperación, reconociendo la diversidá ya individualidaes, pa poder encetar preparaos a esta segunda modernidá.

Receición y Crítica

Magar Ulrich Beck foi unu de los pioneros n'afaer la tema del riesgu a les categoríes sociolóxiques esistentes, esisten dellos autores que critiquen la so postura por considerala "alarmista". Niklas Luhmann suxer que Beck nun estrema conceptualmente la diferencia ente amenaza y riesgu. Mientres la primera ye impuesta al suxetu ensin nenguna posibilidá d'evitar los sos efeutos, el riesgu atópase determináu por una decisión previa per mediu de la cual los sos efeutos pueden ser evitaos (contigencia). Quien, na vida real, tomen les decisiones nunca enfrenten los riesgos.^[8] Anthony Giddens, pela so parte, prefier desenvolver una idea de riesgu acomuñáu a la fiabilidá. El suxetu nun conoz la complexidá del mundu circundante nin les posibles consecuencies de les sos decisiones. Puede decidir apurrise a la "divinidá" anulando tolos riesgos, o confiar nel sistema espertu tomando la decisión y xenerando un riesgu.^[9] Cass Sunstein argumenta que vivimos en sociedaes onde los riesgos paecen multiplicase. Pero eso debe a ciertos sesgos cognitivos que maximizan ciertes situaciones al empar qu'embriven otres. Pa Sunstein, a diferencia de Beck, esisten los riesgos oxetivos que tienen de ser suxetos a planificación rigorosa y los riesgos suxetivos, la mayoría d'ellos construyíos irracionalmente.^[10]