Venanciu Fortunatu

Venancio Fortunato (en llatín: Venantius Honorius Clementianus Fortunatus; Valdobbiadene, cerca de Treviso, Italia, c. 536-Poitiers, Francia, 14 d'avientu de 610) foi un autor de testos haxográficos y himnos llitúrxicos en llatín. Obispu de Poitiers y santu de la Ilesia católica.

Venanciu Fortunatu
obispo de Poitiers (es) 599 - ← Hilario de Poitiers - Caregisilus (en) →
Vida
Nacimientu	Valdobbiadene (es) , década de de 530[1]
Muerte	Poitiers, 609 (69/79 años)
Estudios
Llingües falaes	llatín medieval[2]
Oficiu
Oficiu	haxógrafu, poeta, escritor, compositor
Trabayos destacaos	Vita sanctae Radegundis (en) vita Martini (en) Letters (en) Liber de virtutibus sancti Hilarii (en) Vita sancti Germani (en) De virginitate (en)
Santoral
14 d'avientu
Creencies
Relixón	Ilesia Católica[3]

Biografía

Venancio, llamáu'l postreru poeta romanu» pol filólogu alemán Friedrich Leo, forma parte de l'Antigüedá tardida, anque tamién se-y considera'l primer poeta medieval nel reinu francu, recibió la so formación en Rávena. Nel 565 fixo una pelegrinación a Tours pa visitar la tumba de San Martín, a quien quería estimar el sanamientu d'una dolencia ocular. Nel 567 establecer en Poitiers, foi ordenáu sacerdote y nel 599 foi nomáu obispu d'esa ciudá. Caltuvo contautu con numberoses personalidaes de la so dómina, cuantimás San Gregorio de Tours.

Canonizáu, la so memoria celebrar nel día de la so muerte, el 14 d'avientu.

Himnos

Ente los munchos elementos culturales que'l cristianismu asumió de la lliteratura llatina atópense los himnos. Munchos autores destaquen dientro d'esti xéneru nos primeros sieglos cristianos: San Ambrosio ye unu de los más conocíos, Venancio Fortunato puede ser consideráu otru de los que dignifica esti xéneru. D'especial importancia son los sos once llibros Carmina miscellanea, que contienen himnos, elexíes, encomios, epigrames, epitafios y otros testos variaos.

Ente los himnos atopen los conocíos "Pange, lingua, gloriosi proelium certaminis"^[4] y el "Vexilla regis", sobre la Pasión, que se siguen utilizando na lliturxa.

Amás de los de los Carmina conócense l'himnu marianu Quem terra, pontus, aethera, tamién incluyíu nel Breviariu y un llargu poema d'allabancia de Santa María: In laudem sanctae Mariae.

Venancio Fortunato lleendo los sos poemes a Radegonda VI (Lawrence Alma-Tadema, 1862).

Otres obres

Venancio escribió una obra épica en cuatro volúmenes sobre San Martín de Tours (De virtutibus Martini Turonensis), que contribuyó grandemente a espublizar la fama d'esti Santu, tan popular en toa Europa mientres la Edá Media. Utiliza como fontes los escritos de Sulpicio Severu y Paulino de Périgueux. Escribió otru siete vides de santos, por casu la de Hilario de Poitiers.

El so Carmina miscellanea contién tamién poemes ocasionales, ente los que s'atopa De navigio suo, que describe un viaxe en barcu pol Mosela. Caltiénse tamién una elexía pola cayida de la casa real de Turinxa (De excidio Thoringiae).

Distintes cartes y dos trataos en prosa completen la obra lliteraries que se caltién: unu sobre'l Padre Nuesu, l'otru —inspiráu na obra de Rufino de Aquilea—, del Credo.

Bibliografía

• Brennan, B. “The career of Venantius Fortunatus” Traditio, Vol 41 (1985), 49-78.
• George, J. Venantius Fortunatus: Personal and Political Poems. Liverpool: Liverpool University Press, 1995.
• George, J. Venantius Fortunatus: A Latin Poet in Merovingian Gaul. Oxford: Clarendon Press, 1992.
• Reydellet, M. Venance Fortunat, Poèmes, 3 vols., Paris: les Belles Lettres (Collection Budé), 1994-2004.