Эпитеза

Эпитеза (бор. юнан. ἐπίθεσις — «өҫтәү, беркетеү») — фонетик термин, әйтеүҙе уңайлаштырыу маҡсатында һүҙ аҙағына уның этимологияһында булмаған өн килеп өҫтәлеүен аңлата^[1].

Эпитезаға миҫалдар

• Көнсығыш немец телендә: nieman > нем. niemand

• Рус теленең дон һөйләштәрендә: 3-сө затта күплектә килгән ҡылымдарҙың иң аҙағында баҫым төшмәгән ялғау һуҙынҡыһы унан алдағы ижек һуҙынҡыһының иренләшеүе йоғонтоһо аҫтында эпитезаға бирелә: бе́гаю[т’у], забира́ю[т’у], рабо́таю[т’у], сде́лаю[т’у], во́зю[т’у], го́ню[т’у], насо́дю[т’у] һ.б., әммә даю́[т’], зову́[т’], иду́[т’] һ.б.

Шулай уҡ ҡарағыҙ

• Протеза
• Эпентеза