Аканьне

А́каньне — пераход галосных гукаў [о], [э] ў ненаціскных складах пасьля цьвёрдых зычных у [а]. У беларускай мове — літаратурная норма ((во́йска — вайско́вец, рэ́чка — рачны́)); характэрнае таксама паўднёварасейскім і частцы сярэднерасейскіх гаворак; ненарматыўнае ў паўночных гаворках украінскай і паўночна-ўсходніх гаворках польскай моваў, якія мелі цесны ўплыў з боку беларускай. Аканьне сустракаецца ў радопскіх (смалянскіх і златаградзкіх) гаворках баўгарскай мовы, а таксама ў некаторых дыялектах славенскай мовы.

У беларускіх словах іншамоўнага паходжаньня аканьне звычайна не назіраецца: дэкрэт, рэсурсы.

Аканьне проціпастаўляюць оканьню — адрозьніваньню [о] і [а] ўва ўсіх пазыцыях.

Глядзіце таксама

• Яканьне

Літаратура

• Галіна Андарала, Віктар Бекіш, Сяргей Берднік Беларуская мова. Вучэбны дапаможнік для пед. ВНУ / Пад рэд. Ларысы Грыгор’евай. — Менск: Вышэйшая школа, 1994. — 366 с. — 20 000 ас. — ISBN 5-339-00950-5