Алергія

Алергія (стар.-грэц. ἄλλος + ἔργον — іншы + узьдзеяньне) — звышадчувальнасьць імуннай сыстэмы арганізма пры паўторных узьдзеяньнях алергена на раней сэнсыбілізаваны гэтым алергенам арганізм. Сымптомы: рэзь у вачах, ацёкі, рыніт (насмарк), крапіўніца, чханьне і кашаль. Вызначаецца пры дапамозе біяхімічнага аналізу крыві і скурнай пробы, калі вылучаюць адмысловыя антыцелы імунаглябулінаў Е. Адрозьніваюць наступныя віды алергіі: грыбковую, побытавую, пылковую і эпідэрмальную^[1]. Ускладненьне немачы выклікае брахіяльную астму. Уяўляе сьмяротную пагрозу ў выглядзе анафіляктычнага шоку. На 2012 г. да 60% насельніцтва Зямлі хварэлі на алергію^[2].

Праявы алергіі на скуры

Папярэджаньне

Прадухіленьню хваробы спрыяе грудное выкормліваньне ва ўзросьце да году з прытрымліваньнем маці нізкаалергеннага харчаваньня і ўвядзеньне прыкорму немаўля пасьля 5 месяцаў жыцьця. Таксама карысна забясьпечваць гігіенічны побыт, загартоўвацца, штодня знаходзіцца на сьвежым паветры, разьмінацца і прытрымлівацца ўстойлівага раскладу сну^[2].

Чыньнікі

Узьнікненьню алергіі спрыяе тытунепаленьне, ужываньне алькаголю і наркотыкаў, спробы самалячэньня лекамі (антыбіётыкі) без прызначэньня лекарам, залежнасьць ад кавы, хуткае харчаваньне і выкарыстаньне ў побыце выпраменьвальных электрапрыладаў. Таксама шкодзіць нястача ў харчаваньні вітамінаў і мікраэлемэнтаў, харчаваньне ва ўзросьце да году сумесямі на аснове каровінага малака, увядзеньне прыкорму ва ўзросьце да 5 месяцаў, бруд у доме, пасіўнае паленьне, адсутнасьць штодзённага праветрываньня (вэнтыляцыі), празьмернае выкарыстаньне сродкаў побытавай хіміі і дзіцячай касмэтыкі, кішачны дысьбіёз^[2].

Гісторыя

У 1906 годзе аўстрыйскі пэдыятар Клемэнс Пірке ўвёў панятак для абазначэньня ў пацыентаў сымптомаў ад рэчываў з навакольнага асяродзьдзя (пыл, пылок расьлінаў і шэраг відаў ежы). Філіп Джэл (1914-2001) і Робін Кумбс (1921—2006) вылучылі 4 віды рэакцыяў звышадчувальнасьці праз імунаглябулін E.

Глядзіце таксама

• Халадовая крапіўніца
• Харчовая алергія