Старажытнагрэцкая мова

Старажытнагрэ́цкая мо́ва — назва грэцкай мовы ў тым выглядзе, у якім яна існавала ў архаічным (каля IX—VI стагодзьдзе да н. э.), клясычным (каля V—IV стагодзьдзе да н. э.) і эліністычным (каля III стагодзьдзя да н. э. — VI стагодзьдзе н. э.) пэрыядах антычнай Грэцыі і антычнасьці ў цэлым. Папярэднічала ёй у 2 тысячагодзьдзі да н. э. мікенская мова. Яе эліністычная фаза, вядомая як кайнэ ці біблійная грэцкая мова, на апошнім этапе плаўна перацякае ў сярэднявечную грэцкую мову.

Старажытнагрэцкая мова
Ἑλληνική
Пачатак Гамэравай «Адысэі»
Рэгіён	усход Міжземнага мора
Клясыфікацыя	індаэўрапейская, элінская
Афіцыйны статус
Статус:	9 выключна другая мова[d][1]
Пісьмо	грэцкі альфабэт[2] і Лінейнае пісьмо Б[d]
Коды мовы
ISO 639-2(Б)	grc
ISO 639-2(Т)	grc
ISO 639-3	grc

Старажытнагрэцкай мовай пісаў Гамэр і клясычныя атэнскія гісторыкі, драматургі ды філёзафы. Лацінізаваныя формы старажытнагрэцкіх словаў шырока ўжываюцца ў навуковых назвах відаў і ў навуковай тэрміналёгіі.

Глядзіце таксама

• Грэцкі альфабэт