Братні зьвяз літоўскай моладзі

Братні зьвяз літоўскай моладзі (па-польску: Związek Bratni Młodzieży Litewskiej) ― тайная моладзевая арганізацыя, якая існавала ў Беларусі і Летуве ў 1846—1849 роках.

Братні зьвяз літоўскай моладзі
па-польску: Związek Bratni Młodzieży Litewskiej
Лідэр партыі	Францішак Далеўскі, Аляксандар Далеўскі
Дата заснаваньня	1846
Распушчаная	1849
Штаб-кватэра	Вільня, Віленская губэрня, Расейская імпэрыя
Ідэалёгія	незалежнасьць, дэмакратызм

Гісторыя заснаваньня

Назва зьвязу супадае з радком з польскага куплету «Інтэрнацыяналу», які да таго часу яшчэ ня быў напісаны:

Bój to jest nasz ostatni,

Krwawy skończy się trud,

Gdy Związek nasz bratni

Ogarnie ludzki ród!

Зьвяз заснаваны ў Вільні мясцовымі зьбяднелымі шляхціцамі-каталікамі Францішкам і Аляксандрам Далеўскімі. Спачатку ў яго ўваходзілі А. Янкоўскі, К. Маеўскі(pl), В. Клячкоўскі, Э. Ёдка, К. Дабкевіч. Зьвяз аб’ядноўваў студэнцкую польскамоўную каталіцкую моладзь. У 1848 року да яго далучыліся разначынцы, рамесьнікі, дробная шляхта^[1].

Мэты і праграма Зьвязу

Караль Маеўскі ― адзін з кіраўнікоў Зьвязу літоўскай моладзі

У праграме былі вылучаныя патрабаваньні незалежнасьці «Польшчы» (г.зн. былых земляў фэдэратыўнай польска-літоўскай Рэчы Паспалітай) і абвяшчэньне яе рэспублікай, ліквідацыі ўсіх саслоўных прывілеяў, вызваленьне сялянаў і надзяленьне іх зямлёй. Сябры зьвязу вялі агітацыю ў Вільні, Наваградку, Лідзе, Слоніме й іншых местах. Яны спрабавалі прыцягнуць на свой бок нават жаўнераў Бабруйскай крэпасьці і Менскага гарнізону. У 1848 року было наладжанае супрацоўніцтва зь віленскай тайнай арганізацыяй Міхала Мікутовіча, і ў наступным року яны аб’ядналіся.

Пасьля выбуху Вясны народаў пачалася падрыхтоўка да паўстаньня, пачатак якога быў прызначаны на 4 красавіка 1849 року. Змоўшчыкі разьлічвалі на хуткі пачатак расейска-прускай вайны.

Разгром Зьвязу

Пасьля ананімнага даносу з 27 сакавіка 1849 року пачаліся арышты, да сьледзтва было прыцягнута каля 200 чалавек (17% зь іх былі рамесьнікамі, 25% ― навучэнцы, астатнія ― з дробнай шляхты). Сьледзтва цягнулася да лютага 1850 року. Кіраўнікі і найбольш актыўныя сябры прысуджаныя да сьмяротнага пакараньня, замененага катаргавымі працамі ад 10 да 15 гадоў. Многія сябры Зьвязу пасьля ўдзельнічалі ў Студзеньскім паўстаньні (1863—1864).