Бэнэдыкт VII

Бэнэды́кт VI (па-лацінску: Benedictus PP. VII; Рым, Папская дзяржава — 10 ліпеня 983, Рым, Папская дзяржава) — папа рымскі з кастрычніка 974 па сваю сьмерць у ліпені 983 году. Бэнэдыкт нарадзіўся ў Рыме ў сям’і Давіда, брата Альбэрыка II Спалецкага. Да свайго абраньня на папскі сталец служыў эпіскапам Сутры^[3].

Бэнэдыкт VII

па-лацінску: Benedictus VII
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	невядома[1] Рым, Папская дзяржава
Памёр	10 ліпеня 983[1] Рым, Папская дзяржава
Дэнамінацыя	Каталіцкая царква[2]
Заняткі	каталіцкі сьвятар, пісьменьнік, каталіцкі біскуп
Бэнэдыкт VII у Вікісховішчы

Быў абраны папам рымскім духавенствам і народам у кастрычніку 974 году пад уплывам Сыка, імпэрскага пасланьніка імпэратара Атона II. Па сутнасьці ён стаў кампрамісным кандыдатам на замену антыпапы Баніфацыюса VII, які меў дачыненьне да сьмерці папы Бэнэдыкта VI. Баніфацыюс узурпаваў пантыфікат і на працягу месяца рабаваў Ватыкан, а затым зьбег у Канстантынопаль^[4]. Бэнэдыкт супрацьстаяў Баніфацыюсу VII і ягоным прыхільнікам. Пасьля таго, як Бэнэдыкт трывала зацьвердзіўся на стальцу з дапамогай імпэратару, ён паспрабаваў скончыць практыку сыманіі (набыцьцё царкоўных пасадаў за грошы), якая ўзмацнілася і набыла шырокую папулярнасьць у Касьцёле^[3]. У сакавіку 981 году Бэнэдыкт старшыняваў на сынодзе ў саборы Сьвятога Пятра, на якім была забаронена практыка сыманіі. У верасьні 981 году ён жа склікаў Лятэранскі сынод.

Бэнэдыкт VII памёр у 984 годзе і быў пахаваны ў Санта-Крочэ-ін-Джэрусалемэ^[4].