Віктар Іпацьеў

Ві́ктар Алякса́ндравіч Іпа́цьеў (1942, Омск, цяпер Расея — 2009, Менск, Беларусь) — беларускі лесавод.

Віктар Іпацьеў
Дата нараджэньня	30 сакавіка 1942
Месца нараджэньня	Омск, Расейская СФСР, Савецкі Саюз
Дата сьмерці	9 чэрвеня 2009
Месца сьмерці	Менск, Беларусь
Месца пахаваньня	Усходнія могілкі
Месца вучобы	Беларускі тэхналягічны інстытут (1965)
Занятак	навуковец
Навуковая сфэра	лесаводзтва
Месца працы	Інстытут лесу НАНБ
Вядомы як	распрацоўнік блякаваньня паступленьня радыёнуклідаў у лясны фітацэноз ва ўмовах радыёактыўнага забруджаньня
Навуковая ступень	доктар навук (1986)

Стварыў кірунак блякаваньня паступленьня радыёнуклідаў у лясныя фітацэнозы безь зьніжэньня прадуктыўнасьці дрэваў і ўрадлівасьці глебы ва ўмовах радыёактыўнага забруджаньня земляў пасьля Чарнобыльскай катастрофы. Доктар сельскагаспадарчых навук (1986) і прафэсар (1997). Акадэмік Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (НАНБ, 1996). Замежны сябра Расейскай акадэміі сельскагаспадарчых навук (1995)^[1]. Кіраўнік Інстытуту лесу НАНБ (1989—2006).

Сын беларускага генэтыка Аляксандра Іпацьева — сябры-карэспандэнта Акадэміі навук Беларускай ССР.

Жыцьцяпіс

Нарадзіўся ў сям'і беларускага генэтыка Аляксандра Іпацьева. У 1965 годзе скончыў Беларускі тэхналягічны інстытут^[2], куды працаўладкаваўся ў 1966 годзе інжынэрам-глебазнаўцам пасьля Савецкага войска. Пазьней працаваў тамсама асыстэнтам і дацэнтам^[3]. У 1970-м скончыў асьпірантуру^[2]. У 1980 годзе разам зь Іванам Блінцовым выдаў кнігу «Гідралесамэліярацыя»^[3]. У 1984 годзе выдаў разам зь Іванам Блінцовым і Леанідам Смаляком манаграфію «Вядзеньне лясной гаспадаркі на асушаных землях». У 1985 годзе заняў пасаду загадніка катэдры Беларускага тэхналягічнага інстытуту. У 1986-м атрымаў навуковую ступені доктара сельскагаспадарчых навук. У 1989 годзе ўзначаліў Беларускі навукова-дасьледчы інстытут лесу ў Гомлі. У 1990-м выдаў кнігу «Водны рэжым і спажываньне элемэнтаў жыўленьня ў мэліяраваных хвойных фітацэнозах». У 1994 годзе стаў суаўтарам кнігі «Лес і Чарнобыль» і быў абраны сябрам-карэспандэнтам Акадэміі навук Беларусі. У 1995 годзе стаў незалежным экспэртам ААН па лесе ад краінаў Усходняй Эўропы і замежным сябрам Расейскай акадэміі сельскагаспадарчых навук. У 1996 годзе быў абраным акадэмікам Акадэміі навук Беларусі. У 1997-м атрымаў навуковую годнасьць прафэсара. Напісаў навуковыя працы ў галіне гідралёгіі і радыяэкалёгіі лесу, воднага рэжыму і жыўленьня лясных насаджэньняў ва ўмовах заліўняй увільготненасьці глебы, аднаўленьня лясной экасыстэмы пасьля радыёнукліднага забруджаньня. Стварыў навуковы кірунак вырошчваньня лесу з рэгуляваным назапашваньнем радыёнуклідаў у дрэвах^[2].

У 1997—2001 гадох быў сябрам Прэзыдыюму Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі і сябрам Савету Рэспублікі Нацыянальнага сходу Беларусі 1-га скліканьня. У 1998—2001 гадох быў дэпутатам Парлямэнцкага сходу Саюзу Беларусі і Расеі. Са сьнежня 2000 — па сакавік 2001 году выконваў абавязкі старшыні Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі^[3]. У студзені 2001 году пад яго кіраўніцтвам навукоўцы зь Інстытуту лесу вылучылі ДНК дрэваў для рэгуляваньня зададзеных уласьцівасьцяў на малекулярным узроўні. Працу ажыцьцявілі за кошт гранту Ангельскага каралеўскага таварыства і пазыцы ад міжнароднага банку^[4]. У 2002 годзе выдаў манаграфію «Лес і чалавек ва ўмовах глябальнага радыёактыўнага забруджаньня». У 2004-м стаў суаўтарам кнігі «Радыяэкалягічны фэномэн лясных экасыстэмаў» і 2-томніка «Гісторыя лясной справы Беларусі». У 2005 годзе выдаў у суаўтарстве кнігу «Асновы радыёэкалягічнага лесаводзтва». Да 2006 году напісаў 290 навуковых працаў, у тым ліку 51 манаграфію. Зрабіў 22 вынаходзтвы^[3].