Віленскі летапіс

Ві́ленскі ле́тапіс — найстарэйшы сьпіс «Летапісца вялікіх князёў літоўскіх», які таксама зьяўляецца невялічкай часткаю старажытнарускага летапісу — летапісу Аўрамкі, які захаваўся ў складзе летапіснага зборніка канца XV — пачатку XVI стагодзьдзя, вядомага як Віленскі зборнік.

Віленскі летапіс
Жанр:	летапіс
Мова арыгіналу:	старабеларуская мова
Публікацыя:	1893 год
Электронная вэрсія

Апісаньне

Сьпіс мае дэфэкты: канец тэксту не захаваўся, апавяданьне абрываецца на сьмерці князя Скіргайлы в Кіеве. Рукапіс напісаны паўсядзённай старабеларускай мовай, месцамі з устаўкамі кніжнае лексыкі і царкоўнаславяншчыны^[1].

Упершыню Віленскі летапіс быў апублікаваны Афанасіем Бычковым у 1893 годзе. Перавыданы ў 17 і 35 тамах Поўнага збору рускіх летапісаў. Нейкі час рукапіс уважаўся за згублены^[1].