Казімер Кабылінскі

Казі́мер Маце́й Кабылі́нскі^[a] (па-польску: Kazimierz Maciej Kobyliński; 25 лютага 1816^[1], Няводніца(pl)^[2] — 4 лістапада 1863) — удзельнік паўстаньня 1863—1864 рокаў.

Жыцьцяпіс

Валодаў маёнткам Залясяны^[3].

Спачатку загадваў конным аддзелам у паўстанчым атрадзе пад даводзтвам Валерыя Ўрублеўскага. Разам зь ім у аддзеле былі й ягоныя сыны Адольф і Ўладыслаў, зяць Рафал Карыцкі, братанак з Гараднянаў(pl) Адольф і пляменьнік Адольф Навасельскі, які стаў ягоным ад’ютантам^[2].

Вядома, што 16 чэрвеня [ст. ст. 2 чэрвеня] 1863 коньнікі Кабылінскага захапілі Ружаны, акружылі казарму і абаззброілі жаўнераў. Царскія войскі пазьней дагналі паўстанцаў ля Вялікага Кута, аднак у баі атрымалі паразу і адышлі, пакінуўшы сваіх забітых і параненых на полі^[4].

17—18 ліпеня 1863 року аб’яднаныя сілы Казімера Кабылінскага (56 коньнікаў), Фэлікса Гурскага (46 коньнікаў) і Міхала Квапішэўскага (38 конных) атрымалі перамогу над казакамі ў бітве пад Шапятовам^[5].

Увосені атрад Кабылінскага дзейнічаў у ваколіцах Калушына (цяпер у Мазавецкім ваяводзтве). Браў удзел у баях з расейскімі войскамі 27 кастрычніка пад Куфлевам, 29 кастрычніка пад Чырвонкай. У абодвух выпадках паўстанцы атрымалі паразу^[6]. Пасьля гэтага да атраду Кабылінскага далучыліся конныя аддзелы Казімера Нарбута і Людвіка Лютынскага.

На загад палкоўніка Адама Андрэя Зялінскага аб’яднаны атрад рушыў у бок Мінску на дапамогу, па дарозе злучыўшыся з коньніцай Міхала Гейдэнрайха-Крука. 4 лістапада ў баі паміж Меняй, Сёдлай і Пясэчнай аб’яднаныя атрады паўстанцаў процістаялі войскам капітана Гальштэйна^[6]. У гэтым баі паўстанцы страцілі 20 чалавек забітымі, сярод якіх быў і Казімер Кабылінскі. Пасьля ягонай гібелі 200-асобавы ліцьвінскі атрад быў аб’яднаны з коньнікамі Янкоўскага, Лянецкага, Зялінскага і Крука^[7].

Меў жонку Вікторыю з Казаковічаў^[1].

Заўвагі

1. у беларускамоўных крыніцах сустракаецца варыянт прозьвішча Кабылянскі.