Касьцёл Ушэсьця Дзевы Марыі (Прыдруйск)

Касьцёл Ушэсьця Дзевы Марыі (па-латыску: Piedrujas Jaunavas Marijas debesīs uzņemšanas Romas katoļu baznīca) — рыма-каталіцкі касьцёл Рэзэкнэнска-Аглоньскай дыяцэзіі Рыскай мэтраполіі. Знаходзіцца ў сядзібе Прыдруйскай воласьці Краслаўскага краю — вёсцы Прыдруйску. Помнік архітэктуры і мастацтва Латвіі нацыянальнага значэньня.

храм
Касьцёл Ушэсьця Дзевы Марыі Piedrujas Jaunavas Marijas debesīs uzņemšanas Romas katoļu baznīca
Прыдуйскі касьцёл
Краіна	Латвія
Месцазнаходжаньне	Прыдруйская воласьць, Прыдруйск
Каардынаты	55°47′45″ пн. ш. 27°26′42″ у. д.
Канфэсія	Рыма-каталіцтва
Эпархія	Рэзэкнэнска-Аглоньская дыяцэзія
Тып будынка	касьцёл
Архітэктурны стыль	барока
Дата заснаваньня	1759[1]
Будаваньне	???—1759 гады
Асноўныя даты: кансэкрацыя — 1759
Апошні плябан	Мар’янс Далецкіс
Статус	нацыянальны архітэктурны помнік Латвіі[d][1]
Касьцёл Ушэсьця Дзевы Марыі на мапе Латвіі Касьцёл Ушэсьця Дзевы Марыі
Касьцёл Ушэсьця Дзевы Марыі на Вікісховішчы

Мінуўшчына

Будаўніцтва першага драўлянага касьцёлу Дзевы Марыі, узьведзенага ў 1632 року, зафундаваў вялікі літоўскі канцлер Леў Сапега. Пазьней ён згарэў, таму ў 1759 року адбылася кансэкрацыя мураванага барокавага касьцёлу. Звон, адліты ў 1619 року — найменшы паводле памеру. Самы вялікі звон масай 24 пуды адліты ў 1771 року; трэці адліты ў 1897.

У Першую сусьветную вайну касьцёл быў пашкоджаны, у паваенныя гады адбылася рэстаўрацыя намаганьнямі пробашча Браніслава Стэфановіча, узнагароджанага ў 1936 року ордэнам Трох зорак.

Архітэктура

Будынак даўжынёй 34 мэтры, шырынёй 13 м і вышынёй 13,5 м (зь вежамі — 27 мэтраў). Тэрыторыя абнесеная каменнай агароджай з брамай, якая таксама зьяўляецца архітэктурным помнікам Латвіі. Па чатырох кутох саду разьмешчаныя капліцы, якія выкарыстоўваюцца ў эўхарыстычнай працэсіі.

Унутраная прастора аднанэфавая. Зьлева ад прэзьбітэрыюму разьмешчаная вялікая сакрыстыя зь літургічным начыньнем і старадаўнімі росьпісамі. Чатыры алтары ў стылі ракако. Цэнтральны драўляны алтар і два мураваныя бакавыя створаныя ў 3-й чвэрці XVIII стагодзьдзя і зьўляюцца мастацкімі помнікамі, так сама як і амбон XIX стагодзьдзя.