Лаўрэнці Берыя
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Лаўрэ́нці Па́ўлавіч Бе́рыя (па-грузінску: ლავრენტი პავლეს ძე ბერია; 17 сакавіка [ст. ст. 29 сакавіка] 1899 — 23 сьнежня 1953) — савецкі дзяржаўны і палітычны дзяяч, Генэральны камісар дзяржбясьпекі (1941), Маршал Савецкага Саюзу (з 1945), Герой Сацыялістычнай Працы (з 1943).
Намесьнік старшыні Савета міністраў СССР (1946—1953), першы намесьнік старшыні Савету міністраў СССР (1953). Чалец Дзяржаўнага камітэту абароны СССР (1941—1944), намесьнік старшыні ДКА СССР (1944—1945). Чалец ЦВК СССР 7 скліканьня, дэпутат Вярхоўнага Савету СССР 1—3 скліканьняў. Чалец ЦК Усерасейскай камуністычнай партыі (б) (1934—1953), кандыдат у чальцы Палітбюро ЦК партыі (1939—1946), чалец Палітбюро (1946—1953). Уваходзіў у найбліжэйшае атачэньне Сталіна. Курыраваў шэраг найважнейшых галінаў абароннай прамысловасьці, у тым ліку ўсе распрацоўкі, якія датычылі стварэньня ядзернай зброі і ракетнай тэхнікі.
Пасьля сьмерці Сталіна, у чэрвені 1953 г. яго арыштавалі па абвінавачваньні ў шпіянажы на карысьць Брытаніі і змове з мэтай захопу ўлады. 23 сьнежня Спэцыяльная судовая прысутнасьць Вярхоўнага суда СССР выракла яго на расстрэл, які ўвечары выканаў першы намесьнік загадніка войскамі Маскоўскай вайсковай акругі Павал Баціцкі[1].
Remove ads
Крыніцы
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads