Леанід Ліпінскі

Леанід Паўлавіч Ліпінскі (10 лістапада 1921, вёска Казусёўка Клімавіцкага раёну — 7 верасьня 1982) — беларускі гісторык. Доктар гістарычных навук (1975), прафэсар (1974).

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Ліпінскі.

Леанід Ліпінскі
Дата нараджэньня	10 лістапада 1921(1921-11-10)
Месца нараджэньня	Казусёўка[d], Клімавіцкі павет[d], Гомельская губэрня, РСФСР
Дата сьмерці	7 верасьня 1982(1982-09-07) (60 гадоў)
Месца сьмерці	Менск, БССР, СССР
Месца вучобы	Магілёўскі дзяржаўны ўнівэрсытэт імя Аркадзя Куляшова (1948)
Занятак	навуковец
Навуковая сфэра	гісторыя
Месца працы	Нацыянальны гістарычны архіў Беларусі Інстытут гісторыі НАН Беларусі Беларускі нацыянальны тэхнічны ўнівэрсытэт
Навуковая ступень	доктар гістарычных навук[d]

Скончыў Магілёўскі пэдагагічны інстытут у 1948. Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны. Працаваў намесьнікам дырэктара Цэнтральнага дзяржаўнага гістарычнага архіву БССР у Менску, з 1952 старшым навуковым супрацоўнікам Інстытуту гісторыі АН Беларусі. 3 1966 у Беларускім політэхнічным інстытуце.

Дасьледаваў сялянскі рух на Беларусі ў 1900—1917 роках, станаўленьне і разьвіцьцё капіталізму ў беларускай вёсцы, сацыяльнае расслаеньне сялянства, сталыпінскую аграрную рэформу на Беларусі, прамысловасьць, гандаль, мескае кіраваньне, жыльлёва-камунальную гаспадарку Менску ў пачатку XX ст. і іншае. Адзін з аўтараў «Гісторыі Мінска» (1967), «Нарысаў гісторыі прафсаюзаў Беларусі (1905—1969 гг.)» (1970).^[1]