Падэрборн

Падэрборн (па-нямецку: Paderborn) — горад у Нямеччыне, які месьціцца ў фэдэратыўнае зямлі Паўночны Райн — Вэстфалія. Цэнтар акругі Падэрборн. Назва места паходзіць ад ракі Падэр. Візытоўкай гораду ёсьць старыжтная Падэборнская катэдра, закладзеная ў XIII стагодзьдзі.

Падэрборн
ням. Paderborn
Герб Падэрборну Сьцяг Падэрборну
Краіна:	Нямеччына
Зямля:	Паўночны Райн — Вэстфалія
Кіраўнік:	Міхаэль Драер[d]
Плошча:	179,59 км² (2016, 31 сьнежня 2017)[1][2]
Вышыня:	94 м н. у. м.
Насельніцтва:	▲155 749 чал. (31 сьнежня 2023)[3]
Тэлефонны код:	05252, 05254, 05251, 05293
Паштовы індэкс:	33098–33109
Нумарны знак:	PB
Геаграфічныя каардынаты:	51°43′0″ пн. ш. 8°46′0″ у. д.
Падэрборн на мапе Нямеччыны Падэрборн
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
https://www.paderborn.de/

Гісторыя

Падэрборн быў заснаваны ў якасьці біскупства Карлам Вялікі ў 795 годзе, але гісторыя селішча ўзыходзіць да 777 году, калі Карл Вялікі пабудаваў тут замак^[4]. У 799 годзе рымскі папа Леў III быў вымушаны зьбегчы з Рыму і накіраваўся да Падэрборну, дзе пазнаёміўся з Карлам Вялікімі і заставаўся тут на працягу трох месяцаў. Менавіта ў гэты час было прынятае рашэньне аб каранацыі Карла Вялікага каронай імпэрыі. Карл аднавіў уладу Льва ў Рыме ў 800 годзе, і, наўзамен, атрымаў тытул імпэратару Сьвятой Рымскай імпэрыі. У 836 годзе заступнікам гораду стаў сьвяты Ліборыюс, калі ягоныя парэшткі былі перанесеныя ў Падэрборн зь Лё-Ману біскупам Бадурадам^[4]. Біскуп Падэрборну Майнвэрк стаў фюрстам у 1100 годзе. За ягоным часам было пабудавана некалькі вялікіх будынкаў^[4]. У 1802 годзе места было далучанае да Прусіі, а затым ў 1807 годзе увайшло ў склад Вэстфальскага каралеўства, якое знаходзілася ў залежнасьці ад Францыі. З 1813 году Падэрборн зноўку быў часткай Прусіі.

У 1914 годзе вайсковы лягер у горадзе быў ператвораны ў лягер ваеннапалонных. За часам Другой сусьветнай вайны Падэрборн бамбаваўся самалётамі хаўрусьнікаў ў 1944 і 1945 гадах, што прывяло да зьнішчэньня ажно 85% будынкаў. Былі страчаныя шматлікія гістарычныя будынкі. Па вайне горад быў адноўлены, стаўшы галоўным прамысловым месцам у Вэстфаліі^[4]. Брытанскія войскі захоўвалі значную прысутнасьць у рэгіёне да 2020 году, калі былі выведзеныя назад у Вялікабрытанію.