Пустазельле

Пустазе́льле, пустазельныя расьліны — расьліны, рост якіх на пэўных участках непажаданы.

Пасевы, засьмечаныя васільком сінім

Пустазельлю ўласьцівы вялікая пладавітасьць, непатрабавальнасьць да якасьці глебы й кліматычных умоваў. Пустазельле пагаршае ўмовы разьвіцьця культурных расьлінаў, зьніжае ураджай і ягоную якасьць, перашкаджае эфэктыўнаму выкарыстаньню сельскагаспадарчых машынаў, спрыяе пашырэньню шкоднікаў, зьмяншэньню прапускной здольнасьці мэліярацыйных сыстэмаў і іншае. Многія з пустазельных расялінаў ёсьць атрутнымі.

Мяжа паміж пустазельнымі й культурнымі расьлінамі дастаткова ўмоўная. Напрыклад, сланечнік у выпадку асыпаньня вялікай колькасьці насеньня на глебу, можа засьмеціць пасевы азімай пшаніцы^[1]. Некаторыя пустазельныя расьліны, як то васілёк сіні, не сустракаюцца па-за межамі аграбіяцэнозаў.

Паводле месца росту пустазельле падзяляецца на:

• ральлёвае (сэгетальнае),
• сьмеццевае (рудэральнае),
• пустазельле прыродных угодзьдзяў.

На тэрыторыі Беларусі вядомы каля 300 відаў пустазельля. Найбольш пашыраны аднагадовыя, як то лебяда белая, свінакроп палявы, пупок палявы, зоркаўка сярэдняя, і шматгадовыя, як то пырнік паўзучы, асот палявы, бярозка палявая, шчаўе конскае^[2].

Барацьба з пустазельлем

У мэтах барацьбы з пустазельлем выкарыстоўваюць сыстэму мерапрыемстваў^[1], у склад якой уваходзяць агратэхнічныя (севазварот, своечасовая апрацоўка глебы й пасеваў, своечасовая сяўба й уборка ўраджаю), хімічныя (апрацоўка гербіцыдамі), карантынныя, кантроль за якасьцю й чысьцінёй насеньня і іншыя.