Рэнэ Віўен

Рэнэ Віўéн (па-француску: Renée Vivien, пры нараджэньні: Pauline Mary Tarn; 11 чэрвеня 1877, Лёндан, Ангельшчына — 18 лістапада 1909, Парыж, Францыя) — брытанская франкамоўная паэтка, пісьменьніца-сымбалістка.

Рэнэ Віўен
Renée Vivien
Асабістыя зьвесткі
Імя пры нараджэньні	Pauline Mary Tarn
Псэўданімы	R. Vivien, Рэнэ Віўен
Нарадзілася	11 чэрвеня 1877 Лёндан
Памерла	18 лістапада 1909 Парыж
Пахаваная	Могілкі Пасі, Парыж
Бацькі	John Tarn[d][1] Mary Gillet Bennett[d][1]
Сужэнец	Hélène van Zuylen[d][1] і Natalie Clifford Barney[d][1]
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	Паэтка, пісьменьніца
Гады творчасьці	1901-1909
Кірунак	Сымбалізм
Мова	Француская
Дэбют	1901
Значныя творы	Sapho, recueil de traductions et d'adaptations des textes de la poétesse grecque Sappho, 1903; Une femme m’apparut, 1904
Подпіс
Рэнэ Віўен у Вікісховішчы

Жыцьцяпіс

Палін Мэры Тэрн нарадзілася ў 1877 годзе ў Лёндане ў заможнай сям'і брытанца і амэрыканкі. Расла ў Лёндане і Парыжы. Пачала пісаць вершы, калі ёй было 6 гадоў^[2].

У 1886 годзе ейны бацька памёр. Па дасягненьні паўналецьця ва ўзросьце 21 года яна атрымала спадчыну бацькі і пераехала ў Францыю. Тэрн была адкрытай лесьбійкай. У яе былі раманы з пісьменьніцай Наталі Барні і баранкой Элен ван Зёйлэн, унучкай Джэймса Майера Ротшыльда^[3].

Пасьля 1908 году здароўе і душэўны стан паэткі прыкметна пахіснуліся. У 1908 годзе яна зьдзейсніла спробу самагубства, пакутавала на алькагалізм, дэпрэсію і нэрвовую анарэксію^[4].

Рэнэ Віўен памерла ў 1909 годзе на 33-м годзе жыцьця. Пахаваная на парыскіх могілках Пасі.

У гонар паэткі была заснаваная Прэмія Рэнэ Віўен, якой узнагароджваюцца францускія паэты і паэткі^[5].

Ейнае імя носіць пляц у Парыжы: пляц Рэнэ Віўен у раёне Марэ ў 3-й акрузе сталіцы^[6].

Творчасьць

Ейны першы зборнік вершаў «Этуды і прэлюдыі» (Études et préludes) выйшаў у 1901 годзе^[7].

Паэтку часта называлі «Сапфо 1900», бо яна перакладала працы Сапфо. Творчасьць Віўен дапамагла замацаваць за Сапфо рэпутацыю пераважна лесьбійкі^[8].

Належыла да розных літаратурных плыняў канцу 19-пачатку 20 стст.: Парнасу, сымбалізму, прэрафаэлізму, а таксама позьняму рамантызму і натурызму часоў Пекнай эпохі (Belle Époque)^[9].

Палін Мэры Тэрн пісала вершы пад псэўданімам Рэнэ Віўен. Вядомая санэтамі-адзінаццаціскладнікамі і сымбалісцкімі вершамі. У 1901—1909 гадах яна апублікавала 14 паэтычных зборнікаў, таксама пісала гістарычныя раманы, навэлі.

Ейныя творы былі натхнёныя вандроўкамі і адносінамі з жанчынамі, творчасьцю Джона Кітса, Алджэрнона Чарлза Сўінбэрна і Шарля Бадлера, а таксама элінізмам^[10].

12 тамоў вершаў Рэнэ Віўен былі апублікаваныя ў 1901—1910-х гадах, яшчэ 2 тамы выйшлі пасьмяротна ў 1934 годзе^[11].

Творы

• Études et préludes: recueil de poèmes, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1901, 157 p.

• Brumes de fjords: prose poétique, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1902, 122 p.

• Cendres et poussières: recueil de poèmes, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1902, 116 p.

• Évocations: recueil de poèmes, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1903, 164 p.

• Sapho, recueil de traductions et d'adaptations des textes de la poétesse grecque Sappho.

• Du vert au violet, prose poétique, première signature Renée Vivien; Lemerre 1903.

• Une femme m’apparut, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1904, 270 p.

• La Dame à la louve: nouvelles, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1904, 224 p.

• Les Kitharèdes (1904), traductions modernes de huit poétesses grecques.

• La Vénus des aveugles (1904), recueil de poèmes.

• Une femme m’apparut, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1905, 226 p.

• Poèmes en prose, Paris, Éditions E. Sansot et Cie, 1905-1915, 44 p.

• À l'heure des mains jointes (1906), recueil de poèmes.

• Flambeaux éteints (1907), recueil de poèmes.

• Chansons pour mon ombre (1907).

• Plusieurs proses ironiques et satiriques (1907).

• L'Album de Sylvestre (1908).

• Sillages, Paris, Éditions E. Sansot et Cie, 1908, 189 p.

• Anne Boleyn (1909), biographie.

• Anthologie de ses poèmes en prose après remaniement (1909).

• Œuvres intimes inédites: Le papillon de l'âme, 2011.

• Dans un coin de violettes, recueil posthume de poèmes, 1910).

• Haillons recueil posthume de poèmes, 1910.

• Le Vent des vaisseaux, Paris, Éditions E. Sansot, 1921.