Салінскі мір

Салінскі мір^[1] — умова, складзеная паміж Вялікім Княствам Літоўскім і Тэўтонскім ордэнам. Узгадненьне тэксту ўмовы адбылося 23 красавіка 1398 году ў Горадні, абмен умоўнымі граматамі паміж вялікім князем літоўскім Вітаўтам і вялікім магістрам Ордэна Конрадам фон Юнгінгенам — 12 кастрычніка 1398 году на высьпе Саліне (на Нёмане, насупраць утокі ракі Нявежы).

Тэўтонскі Ордэн. Жамойць пазначана ружовым колерам

Салінскі мір
Падпісаная	12 кастрычніка 1398 году
·  месца	выспа Салін на Нёмане

Згодна з умовай прадугледжвалася літоўская дапамога Ордэну для заваяваньня Пскова і ордэнская падтрымка ВКЛ для авалоданьня Вялікім Ноўгарадам і паходу супраць Залатой Арды. Вітаўт абяцаў саступіць Ордэну Жамойць да ракі Нявежа і палову Судувы; сваім парадкам, Ордэн абавязваўся не падтрымліваць прэтэнзіяў Сьвідрыгайлы на сталец ВКЛ.

Неафіцыйна Вітаўт заручыўся згодай Ордэна з сваімі плянамі дабівацца поўнай незалежнасьці ад Польшчы; на сьвяткаваньнях у гонар падпісаньня Салінскага міру Вітаўт быў адзінадушна абвешчаны фэадаламі ВКЛ «каралём Літвы і Русі». Гэта выклікала насьцярожанае стаўленьне да ўмовы польскага караля Ягайлы, а пляны захопу Ноўгараду і Пскова прывялі да пагаршэньня дачыненьняў ВКЛ з гэтымі рэспублікамі, а таксама Маскоўскім і Цьвярскім вялікімі княствамі. Рэальнай падтрымкі ў рэалізацыі сваіх экспансіянісцкіх плянаў Вітаўт не атрымаў, што, у прыватнасьці, абумовіла паразу войскаў ВКЛ у бітве на Ворскле 1399 году.

Варункі Салінскага міру былі ўдакладнены Рацёнскім дагаворам 1404 году, да якога далучылася і Польшча.