Сыд Барэт

Ро́джэр Кіт «Сыд» Ба́рэт (анг. Roger Keith «Syd» Barrett; 6 студзеня 1946, Кембрыдж, Анґельшчына — 7 ліпеня 2006, Кембрыдж, Анґельшчына) — анґельскі выканаўца аўтарскай музыкі, ґітарыст, паэт, мастак, найбольш вядомы як заснавальнік псыхадэлічнага (тады) гурту Pink Floyd. Ён быў вядучым сьпеваком, ґітарыстам і галоўным аўтарам песень Pink Floyd у так званыя псыхадэлічныя часы. Быў вымушаны пакінуць гурт з прычыны псыхічных захворваньняў, якія ён выклікаў прыёмам цяжкіх наркотыкаў.

Сыд Барэт
Роджэр Кіт Барэт
Дата нараджэньня	6 студзеня 1946(1946-01-06)[1]
Месца нараджэньня	Кембрыдж, Ангельшчына, Вялікабрытанія[2]
Дата сьмерці	7 ліпеня 2006(2006-07-07)[3][1] (60 гадоў)
Месца сьмерці	Кембрыдж, Масачусэтс, ЗША[2]
Прычына сьмерці	рак падстраўнікавай залозы[d][4] і цукровы дыябэт
Месца вучобы	Унівэрсытэт Энглія Раскін[d] Коледж мастацтваў Камбэрвэлу[d][5] Hills Road Sixth Form College[d] Cambridgeshire High School for Boys[d]
Прафэсія	сьпявак, аўтар песень, ґітарыст, паэт, мастак
Гады дзейнасьці	1960-я
Сябра ў	Pink Floyd і Stars[d]
Жанры	псыхадэлічны рок, касьмічны рок, псыхадэлічны фолк
Інструмэнты	сьпеў, ґітара
Гурты	Pink Floyd
Супрацоўніцтва	Soft Machine
Лэйблы	EMI
Сайт	sydbarrett.com (анг.)
Сыд Барэт у Вікісховішчы

Акрамя таго, што ён быў пачынальнікам псыхадэлічнага року (анг. psychedelic rock) з уласнай экспрэсіўнай манэрай гульні на ґітары, Барэт таксама быў пачынальнікам касьмічнага року (анг. space rock) і псыхадэлічнай фолк музыкі (анг. psychedelic folk). Ён быў актыўны ў музыцы каля 7 гадоў, запісаўшы 4 самотнікі, два альбомы ды некалькі песень гурту Pink Floyd; як самастойны музыка ён выдаў самотнік, 2 альбомы, трэці з раней невыдадзенымі песьнямі, да таго як паглыбіўся ў сябе.

У пасьлямузычныя часы, ён працягнуў займацца маляваньнем і прысьвяціў сябе цалкам садоўніцтву, ніколі не паказваючыся на публіцы. Памёр у 2006. Пачынаючы з 80-х гадоў было напісана некалькі біяґрафіяў аб ім, а Pink Floyd напісалі ды прысьвяцілі некалькі песень Барэту пасьля ягонага сыходу з гурта, найбольш вядомыя зь якіх месьцяца на альбоме Wish You Were Here.

Біяґрафія

Гады ў Pink Floyd (1965-68)

Пачынаючы з 1964 году, гурт, які ў будучыне стане Pink Floyd, прайшоў праз цэлы шэраг зьмен назоваў і складаў, сярод якіх былі «The Abdabs», «The Screaming Abdabs», «Sigma 6» і «The Meggadeaths», спыніўшыся на «The Tea Set». У 1964 годзе да The Tea Set далучаецца Сыд Барэт. Але калі ім выпала граць з гуртам, які меў аднолькавую назву, Барэт прапанаваў назвацца «The Pink Floyd Sound» (пазьней проста The Pink Floyd ці Pink Floyd). Ён выдумаў гэты назоў, склаўшы імёны двух вядомых блюз-выканаўцаў — Пінка Андэрсана(en) і Флойда Консыла(en), пра якіх ён дазнаўся з заметкі Пола Олівэра на канвэрце вінілавай кружэлкі Blind Boy Fuller (Philips BBL-7512) 1962 году. Акрамя гэтага Барэт распаўсюджваў гісторыю, паводле якой назоў гурту быў перададзены яму зь лятальнай талеркі^[6].

Лёнданскі андэґраўнд

Спачатку Pink Floyd пераігрывалі стандарты амэрыканскага рытм-н-блюзу (як і іхнія сучасьнікі The Rolling Stones, The Yardbirds, The Kinks), і ў 1965 яны выпрацавалі свой уласны імправізацыйны стыль выкананьня рок-н-ролу, які браў нешта з джэзу ды з такіх поп-рок гуртоў накшталт The Beatles. У 1965 годзе адчыніўся клюб UFO, які хутка стаўся раем для брытанскай псыхадэлічнай музыкі. Pink Floyd былі заўсёднымі гасьцямі гэтага клюбу і мелі вялікую папулярнасьць у тамтэйшых наведвальнікаў, а пасьля выступаў у канкурэнтным Roundhouse, яны сталі найбольш папулярнымі ва ўсім так званым «лёнданскім андэґраўдзе» — сцэне псыхадэлічнай музыкі.

Дыскаґрафія

Самотнікі ў Pink Floyd

• «Arnold Layne» (Barrett) / «Candy and a Currant Bun» (Barrett) (1967) (#20 UK)
• «See Emily Play» (Barrett) / «The Scarecrow» (Barrett) (1967) (#6 UK, #134 U.S.)
• «Apples and Oranges» (Barrett) / «Paint Box» (Wright) (1967)
• «Flaming» (Barrett) / «The Gnome» (Barrett) (1967)[US Only]

Альбомы ў Pink Floyd

• The Piper at the Gates of Dawn (5 жніўня 1967) #6 UK, #131 U.S.
• A Saucerful of Secrets (29 чэрвеня 1968) #9 UK
• London 1966/1967 2005

Складанкі ў Pink Floyd (зь ягоным удзелам)

• The Best of the Pink Floyd (1970)
• Relics (14 траўня 1971) #34 UK, #152 U.S.
• A Nice Pair (1974)
• Masters of Rock (1974, Эўропа)
• Works (1983)
• Shine On (1992)
• Echoes: The Best of Pink Floyd (5 лістапада 2001) #2 UK, #2 U.S.
• Oh, by the Way (2007)

Сольныя самотнікі

• «Octopus» (Barrett) /«Golden Hair» (Barrett/Joyce) (15 лістапада 1969)

Сольныя альбомы

• The Madcap Laughs — (3 студзеня 1970) #40 UK
• Barrett — (14 лістапада 1970)

Сольныя складальнікі

• Syd Barrett (лістапад 1974) #163 U.S.: The Madcap Laughs і Barrett пакаваныя разам
• Opel — (17 кастрычніка 1988)
• Octopus: The Best of Syd Barrett (29 траўня 1992): Лепшыя гіты выдадзеныя на лэйбле Cleopatra.
• Crazy Diamond (красавіка 1993): Скрынка з 3-ма студыйнымі альбомамі ды некалькімі бонуснымі песьнямі
• The Best of Syd Barrett: Wouldn't You Miss Me? (16 красавіка 2001): Зьмяшчае адну раней невыдадзеную песьню («Bob Dylan Blues»)
• An Introduction to Syd Barrett (кастрычнік 2010): Калекцыя песень Барэта ў Pink Floyd і ягонай сольнай творчасьці (2010 рэміксы) — #104 UK