Тэафіл Ленартовіч

Тэафіл Ленартовіч (па-польску: Teofil Lenartowicz; 27 лютага 1822, Варшава — 3 лютага 1893) — польскі паэт, скульптар.

Тэафіл Ленартовіч
Дата нараджэньня	27 лютага 1822(1822-02-27)[1][2]
Месца нараджэньня	Варшава, Расейская імпэрыя[3]
Дата сьмерці	3 лютага 1893(1893-02-03)[1][2] (70 гадоў)
Месца сьмерці	Флярэнцыя, Каралеўства Італіі[d][3]
Месца пахаваньня	Крыпта заслужаных на Скалцы
Месца вучобы	Балёнскі ўнівэрсытэт
Занятак	паэт, перакладнік, пісьменьнік, скульптар
Сябра ў	Познаньскае таварыства сяброў навук[d]
Подпіс
Тэафіл Ленартовіч у Вікісховішчы

Біяграфічныя зьвесткі

Друкаваўся з 1840-х гадоў. 3 1851 году на эміграцыі. У 1879—1883 гадах выкладаў славянскія літаратуры ў Балёнскім унівэрсытэце.

Творчасьць

Паэтычныя зборнікі «Польская зямля» (1848), «Ліра» (1855), «Новая ліра» (1859) прынесьлі Т. Ленартовічу славу «мазавецкага лірніка». У вершах ён выкарыстоўваў матывы і інтанацыі фальклёрных песень, перадаваў калярыт сялянскага жыцьця, прыгажосьць вясковых краявідаў. Рэлігійныя ўяўленьні народа адлюстраваў у паэмах «Захапленьне» (1851) і «Блаславенная» (1854). Тэма паўстаньня 1794 году раскрываецца ў паэме «Рацлавіцкая бітва» (1859). Пад уражаньнем паўстаньня 1863—64 напісаў паэму «Марцін Баралёўскі-Лялевель» (1864).

Т. Ленартовіч стварыў шэраг скульптурных партрэтаў і кампазыцый на гісторыка-патрыятычныя і рэлігійныя тэмы, некаторыя зь якіх зараз упрыгожваюць італьянскія касьцёлы.

Верш «Каліна» пераклала на беларускую мову Зоф’я Тжашчкоўская (Манькоўская)^[4].

Бібліяграфія

• Wybór poezji. Warszawa, 1991.