Уладзімер Дзянісаў

Уладзімер Мікалаевіч Дзянісаў (нар. 21 красавіка 1955 году, Менск) — беларускі краязнавец, гісторык культуры.

Уладзімер Дзянісаў
Дата нараджэньня	21 красавіка 1955(1955-04-21) (70 гадоў)
Месца нараджэньня	Менск, БССР, СССР
Месца вучобы	Беларускі дзяржаўны ўнівэрсытэт культуры і мастацтваў (1980)
Занятак	краязнаўца, архівіст, гісторык культуры
Месца працы	Белрэстаўрацыя[d] Нацыянальны гістарычны архіў Беларусі
Сябра ў	Беларускае добраахвотнае таварыства аховы помнікаў гісторыі і культуры
Узнагароды

Біяграфія

У 1980 скончыў Менскі інстытут культуры. Працаваў у Рэспубліканскім навукова-мэтадычным цэнтры Міністэрства культуры, у Беларускім рэстаўрацыйна-праектным інстытуце, з 1995 працуе ў Нацыянальным гістарычным архіве Беларусі. Дасьледуе гісторыю архітэктуры, культурнае і мастацкае жыцьцё Менску XVI — пачатку XX стагодзьдзяў.

Аўтар гістарычна-архіўных дасьледаваньняў, якія сталі падставай для правядзеньня рэстаўрацыйных працаў на шматлікіх помніках архітэктуры Менску. Увёў у навуковы ўжытак невядомыя крыніцы па гісторыі архітэктуры і культуры места. Удакладніў тапаграфію тэатральных будынкаў Менску XIX ст., атрыбутаваў рукапіс кнігі Міхала Гаўсмана па гісторыі Менску, які захоўваецца ў «Пушкінскім доме» ў Санкт-Пецярбургу, дасьледаваў памятныя мясьціны, зьвязаныя з жыцьцём Вінцэнта Дунін-Марцінкевіча, Станіслава Манюшкі, Вялеція Ваньковіча і іншых.

Аўтар кніжак: «Плошча Свабоды ў Менску» (1985), «Касьцёл Сьвятога Сымона і Сьвятой Алены» (1996). 3 1992 старшыня Менскага краязнаўчага таварыства, з 1995 намесьнік старшыні Менскай мескай рады Беларускага добраахвотнага таварыства аховы помнікаў гісторыі і культуры.^[1]

Узнагароджаны мэдалём Францішка Скарыны (2018)^[2].