Шыман Марцін Казлоўскі

Шы́ман Ма́рцін Казло́ўскі (па-польску: Szymon Marcin Kozłowski; 5 лістапада 1819, Аліта, Троцкі павет — 14 лістапада 1899, Санкт-Пецярбург) — рымска-каталіцкі дзяяч, біскуп луцка-жытомірскі, арцыбіскуп магілёўскі, бібліст, папулярызатар тэалёгіі.

Шыман Марцін Казлоўскі
Адукацыя	Сэмінарыя сьвятога Язэпа[d] Віленская духоўная акадэмія[d] Віленскі ўнівэрсытэт
Дзейнасьць	архібіскуп, каталіцкі сьвятар, каталіцкі дыякан, каталіцкі біскуп
Нарадзіўся	5 лістапада 1819(1819-11-05) Аліта, Кальварыйскі павет[d], Аўгустоўская губэрня, Царства Польскае, Расейская імпэрыя
Памёр	14 лістапада 1899(1899-11-14) (80 гадоў) Санкт-Пецярбург, Расейская імпэрыя
Пахаваны	Касьцёл Адведзінаў Найсьвяцейшай Дзевы Марыі[d]
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Казлоўскі (неадназначнасьць).

Сын Яна й Магдалены зь Лянкевічаў Казлоўскіх. Скончыў шляхецкую школу ў Кейданах, у 1839 паступіў у Віленскую духоўную сэмінарыю, ад 1841 у Віленскай духоўнай акадэміі, якую скончыў у Пецярбургу. Высьвечаны на сьвятара ў 1844. Майстар тэалёгіі ад 22 чэрвеня 1845. У 1845—1848 выкладчык у ковенскай гімназіі, прафэсар маральнае тэалёгіі й гамілетыкі ў Віленскай духоўнай сэмінарыі. У 1848—1851 выкладаў гісторыю касьцёлу й кананічнае права, у 1851—1863 рэктар сэмінарыі. Ад 1852 канонік, ад 1862 прэлат-кусташ віленскае катэдральнае капітулы. Ад 1866 асэсар Духоўнага калегіюму, а ад 1877 рэктар Духоўнае акадэміі ў Пецярбургу.

У 1883 прызначаны луцка-жытомірскім біскупам, быў вымушаны вырашаць праблемы, што паўсталі ў выніку 13-гадовае ссылкі папярэдняга біскупа. Хоць і быў ляяльны да расейскіх уладаў, у 1884 пазбавіў пасады пробашча, які прыняў у касьцёле праваслаўнага мітрапаліта; за што быў пазбаўлены ўладамі (да 1885) паловы пэнсіі. Ад 1891 арцыбіскуп магілёўскі. У 1892 спрычыніўся да канфлікту з расейскімі ўладамі праз сваё нежаданьне ўводзіць дадаткровыя набажэнствы на расейскай мове.

Быў адным з найпладавіцейшых рэлігійных аўтараў Расейскае імпэрыі. Аўтар падручнікаў рэлігіі. Папулярызаваў дзеі Каталіцкага Касьцёлу. Хоць і ня быў навукоўцам у 1862 стаў доктарам honoris causa Духоўнае акадэміі ў Пецярбургу. Да ХХ ст. уся моладзь навучалася на ягоных кніжках. Папулярызаваў тэкст «Вульгаты» ў перакладзе Якуба Вуйка, вядомы як «Біблія Казлоўскага». Рабіў вялікі націск на тое, каб ксяндзы чыталі Біблію й цікавіліся літургіяй. Пахаваны на Выбарскіх могілках у Пецярбургу.