Эмацыйнае выгараньне
страта большасьці цялесна-пачуцьцёвай сілы ў выніку вымушанага знаходжаньня ў пачуцьцёва нагружаных абставінах падчас выкананьня працоў From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Эмацыйнае выгараньне — страта большасьці цялесна-пачуцьцёвай сілы ў выніку вымушанага знаходжаньня ў пачуцьцёва нагружаных абставінах падчас выкананьня працоўных абавязкаў.
Пераадольваецца праз пазьбяганьне стрэсу і ўсталяваньне раўнавагі між выдаткамі на працу і атрыманьнем узнагароды. Найчасьцей сустракаецца сярод лекараў, кіраўнікоў і настаўнікаў. У 1974 г. амэрыканскі псыхоляг Гэрбэрт Фрудэнбэргэр упершыню апісаў прафэсійнае выгараньне.
Remove ads
Папярэджаньне
Прадухіленьню душэўнага выгараньня спрыяюць адмова ад працы па-за службовай інструкцыяй, заняткі цялеснымі практыкаваньнямі, станоўчыя адчуваньні ад сустрэчы зь сябрамі, расслабляльны адпачынак, плянаваньне дня, уменьне адасаблівацца ад непрыемных людзей і разьвіцьцё творчых задаткаў[1].
Чыньнікі
Схільнасьць да эмацыйнага выгараньня выклікаюць працагалізм, скіраванасьць на дасканалы вынік, жаданьне ўсё кантраляваць, чаканьне дасканаласьці ад працы і жыцьця, празьмерны абсяг і аднастайнасьць працы, ненармаваны расклад працы, зьвесткавая перагрузка, міжасабовыя сутыкненьні, адсутнасьць належнага душэўна-рэчыўнага ўзнагароджаньня і часу на адпачынак, высокая канкурэнцыя і пастаянная крытыка[1].
Remove ads
Праявы
Эмацыйнае выгараньне выяўляецца праз саманезадаволенасьць і незадаволенасьць працай, страту разуменьня і спагады да людзей, якім даводзіцца дапамагаць паводле працоўных абавязкаў[1].
Крыніцы
Вонкавыя спасылкі
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads