Эмацыйнае выгараньне

Эмацыйнае выгараньне — страта большасьці цялесна-пачуцьцёвай сілы ў выніку вымушанага знаходжаньня ў пачуцьцёва нагружаных абставінах падчас выкананьня працоўных абавязкаў.

Эмацыйнае выгараньне
Спэцыяльнасьць	псыхатэрапія
Сымптомы	страта разуменьня і спагады да людзей, якім даводзіцца дапамагаць паводле працоўных абавязкаў
Прычыны	працагалізм, празьмерны абсяг і аднастайнасьць працы, ненармаваны расклад працы, адсутнасьць належнага ўзнагароджаньня і часу на адпачынак
Сходныя станы	астэнія
Прафіляктыка	адмова ад працы па-за службовай інструкцыяй, заняткі цялеснымі практыкаваньнямі, расслабляльны адпачынак, плянаваньне дня
Лячэньне	усталяваньне раўнавагі між высілкамі на працу і атрыманьнем узнагароды
Эмацыйнае выгараньне ў Вікісховішчы

Пераадольваецца праз пазьбяганьне стрэсу і ўсталяваньне раўнавагі між выдаткамі на працу і атрыманьнем узнагароды. Найчасьцей сустракаецца сярод лекараў, кіраўнікоў і настаўнікаў. У 1974 г. амэрыканскі псыхоляг Гэрбэрт Фрудэнбэргэр упершыню апісаў прафэсійнае выгараньне.

Папярэджаньне

Прадухіленьню душэўнага выгараньня спрыяюць адмова ад працы па-за службовай інструкцыяй, заняткі цялеснымі практыкаваньнямі, станоўчыя адчуваньні ад сустрэчы зь сябрамі, расслабляльны адпачынак, плянаваньне дня, уменьне адасаблівацца ад непрыемных людзей і разьвіцьцё творчых задаткаў^[1].

Чыньнікі

Схільнасьць да эмацыйнага выгараньня выклікаюць працагалізм, скіраванасьць на дасканалы вынік, жаданьне ўсё кантраляваць, чаканьне дасканаласьці ад працы і жыцьця, празьмерны абсяг і аднастайнасьць працы, ненармаваны расклад працы, зьвесткавая перагрузка, міжасабовыя сутыкненьні, адсутнасьць належнага душэўна-рэчыўнага ўзнагароджаньня і часу на адпачынак, высокая канкурэнцыя і пастаянная крытыка^[1].

Праявы

Эмацыйнае выгараньне выяўляецца праз саманезадаволенасьць і незадаволенасьць працай, страту разуменьня і спагады да людзей, якім даводзіцца дапамагаць паводле працоўных абавязкаў^[1].