Якаў Герцовіч
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Якаў Бенцыёнавіч (Бенцыянавіч) Герцовіч (1 студзеня 1910, в. Сяліба, Менская губэрня — 21 красавіка 1976) — беларускі савецкі літаратурны крытык[1].
Remove ads
Жыцьцяпіс
Скончыў Камуністычны інстытут журналістыкі імя С. М. Кірава ў Менску ў 1936 годзе[1]. Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны[1]. У пасьляваенны час займаў пасаду намесьніка адказнага рэдактара газэты «Звязда»[2]. У 1953—1970 гадах працаваў у часопісе «Вожык»[1].
Творчасьць
Пачаў друкавацца з 1936 годзе. Аўтар рэцэнзій і артыкулаў, прысьвечаных праблемам разьвіцьця беларускай літаратуры, пытаньнях пісьменьніцкага майстэрства. Дасьледаваў пераважна пытаньні разьвіцьця сучаснай беларускай прозы[1].
Аўтар кнігі франтавых замалёвак «На вайне як на вайне» (1969) і зборніка сатырычных мініяцюраў «Не пугай адзінай» (1969)[1].
Сачыненьні
- «На перадавых пазіцыях» (1957)
- «Літаратура і жыцьцё народа» (1960)
- «Герой і сучаснасьць» (1963)
- «Пісьменьнікі, кнігі, героі» (1966)
- «Творчае крэда» (1970)
Remove ads
Ацэнкі сучасьнікаў
Меў рэпутацыю «пагромшчыка» з-за цкаваньня беларускіх літаратараў (У. Караткевіча і інш.). У 1962 надрукаваў у газэце «Советская Белоруссия» артыкул «Пошукі, находкі, страты», у якім аўтару рамана «Леаніды не вернуцца да Зямлі» («Нельга забыць») былі прад’яўлены абвінавачваньні ў «другараднасьці, кніжнасьці, фармалізьме, няўдалым выбары галоўнага героя, няправільным паказе жыцьця». Гэты артыкул паўплываў на лёс рамана, які быў надрукаваны толькі ў 1983 годзе. Таксама адмоўна ставіўся Герцовіч да аповесьці Дзікае паляваньне караля Стаха, у якой убачыў «прыхарошваньне, ідэалізацыю гісторыі» і «элемэнтарнае эпігонства».
Паэт Рыгор Барадулін характарызаваў гэтага крытыка ў сваёй эпіграме: «Герцовіч Якаў горка плакаў: / жыць мала, а ня ўсіх абкакаў»[3].
Крыніцы
Літаратура
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads