Белскае ваяводзтва

Белскае ваяводзтва — адзінка тэрытарыяльная ў Кароне Каралеўства Польскага, Рэчы Паспалітай, існавала 1462—1793 гадах, частка малапольскай правінцыі. Ахоплівала тэрыторыю плошчай каля 9000 км², у яго склад уваходзіла 5 паветаў: белскі, грабавецкі, гарадзельскі, лубачоўскі і бускі. Рэзыдэнцыя ваяводзтва месьцілася ў Белзу.

Белскае ваяводзтва
Герб
Агульныя зьвесткі
Краіна	Вялікае Княства Літоўскае Каралеўства Польскае
Статус	ваяводзтва Каралеўства Польскага[d]
Адміністрацыйны цэнтар	Белз
Дата ўтварэньня	1462
Дата скасаваньня	1793
Ваяводы	Ваяводы люблінскія
Кашталяны	Кашталяны люблінскія
Насельніцтва (1790[1])	5934
Плошча	каля 9000 км²
Час існаваньня	1462—1793
Месцазнаходжаньне Белскага ваяводзтва
Дадатковыя мультымэдыйныя матэрыялы

Ваяводзтва было створанае каралём Казімерам IV Ягелончыкам у 1462 г. пасьля далучэньня белскай зямлі да кароны польскай^[2]. Ваяводзтва Белскае мела двух асноўных сэнатараў, ваяводу і кашталяна белскага, а таксама двух сэнатараў, якімі былі кашталяны любачоўскі і бускі. Прававая сыстэма на аснове магдэбурскага права. Герб ваяводзтва ўяўляў сабою чырвоную тарчу, у полі якой срэбраны грыфон пад залатой каронай, які ўзьнімае пярэднія лапы ўверх. Белскае ваяводзтва было найменшым з малапольскіх ваяводзтваў з 483 вёскамі і 33 мястэчкамі ў XVII стагодзьдзі. Акрамя Буга, вялікіх рэк ваяводзтва ня мела^[3].

Пасьля першага падзелу Рэчы Паспалітай у 1772 годзе амаль уся тэрыторыя ваяводзтва апынулася ў складзе Аўстра-Вугорскай імпэрыі^[3].

Ваяводзтва цалкам спыніла сваё існаваньне пасьля II падзелу Рэчы Паспалітай (23 лістапада 1793). Рэшткі белскага ваяводзтва пасьля нямога сойму 1793 былі ўключаныя ў склад новых ваяводзтваў: холмскага і ўладзімерскага^[3].