Парнаграфія ў КНР

Парнаграфія ў Кітаі забароненая і караецца законам да трох гадоў^[1].

Выява дзьвюх мужчын і жанчыны. Кітай. 18 стагодзьдзе.

Мінулае

Выява жанчыны.

У Кітаі парнаграфія была даступная для невялікага кругу асоб. Порнавырабы тайна «па-ціху» прывозілі з-за мяжы, як правіла з Заходняе Эўропы, асабліва з Францыі. У пачатку 20 ст. краіны Эўропы змаглі ўвесьці войскі ў нутро кітайскіх зямель. Разам зь імі ў Кітай прывезлі кіно і фатаграфіі, дзе нейкія зь іх мелі непрыстойны зьмест.

Пачалі стварацца ўмовы адпачынку: корчмы, блудзілішча і кінатэатры. У іх насельнікі краіны маглі глядзець дзіва, у тым ліку і порна. Людзі, якія мелі ўласныя кінакамэры і фотапараты, рабілі непрыстойныя здымкі насельнікаў. Потым іх вывозілі па-за краіну ў Заходнюю Эўропу, ЗША, Брытанію й Ірляндыю, Японію і далей у іншыя краіны сьвету.

Порнавырабы сталі даступнымі для простага чалавека. У 1980-ыя гады ледзь усе рынкі краіны мелі месца продажаў відэа, дзе таксама можна было купіць порна. Сталі прадавацца порначасопісы самаробныя тутэйшыя й замежныя, як правіла зь Францыі, Японіі, Тайлянду й ЗША.

Вытворчасьць

Невядома час стварэньня першае порнастужкі ў Кітаі. У краіне неіснуюць прызнаныя дзяржаваю вытворцы порна, але разам з тым вытворчасьць порна забаронае і караецца законам. Самаробнае порна ў краіне вырабляецца і распаўсюджваецца празь сеціва, або паміж людзьмі «з рук у рукі».

Рынак краіны мае ўсе віды порна:

• ММ;
• ЖЖ;
• МЖ;
• скоталожніцтва.