Раскіданае гняздо (спэктакль, Берасьцейскі акадэмічны тэатар драмы)

«Раскі́данае гняздо́» — спэктакль, пастаўлены рэжысэрам Уладзімерам Савіцкім у Берасьцейскім акадэмічным тэатры драмы па аднайменнай п’есе Янкі Купалы. Прэм’ера адбылася ў верасьні 2011 году^[1].

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Раскіданае гняздо (неадназначнасьць).

«Раскіданае гняздо»
Афіша спэктаклю
Жанр	драма
Паводле	п’есы Янкі Купалы «Раскіданае гняздо»
Рэжысэр	Уладзімер Савіцкі
Мастак-пастаноўнік	Віктар Цімафееў
Кампазытар	Павал Захаранка
Акторы	Тамара Ляўчук Мікалай Маршын Анатоль Бараньнік Аксана Лойдава Кацярына Яцкавец Багдан Хомік Аляксей Шчарбакоў Сяргей Пяткевіч і інш.
Працягласьць	2 гадзіны (з антрактам)
Краіна	Беларусь
Мова	беларуская
Год прэм’еры	верасень 2011
Пастаноўкі	Берасьцейскі акадэмічны тэатар драмы

Акторы

• Мікалай Маршын — Лявон
• Тамара Ляўчук — Марыля
• Аксана Лойдава — Зося
• Сяргей Пяткевіч — Стары
• Міхаіл Мятліцкі — Незнаёмы
• Аляксей Шчарбакоў — Паніч
• Анатоль Бараньнік
• Кацярына Яцкавец
• Багдан Хомік
• Ала Омесь
• Вячаслаў Цыцкоўскі
• Наталля Вераб’ёва
• Ліза Шчарбакова
• Жэня Багамолаў

Водгукі

	[Пастаноўка] захоплівае адразу выверанай, вытанчанай сцэнаграфіяй, змрочнасьцю сцэнічнае прасторы зь незаходзячым месяцам, у якой існуюць акторы—героі ў стылізаваных палатняных кашулях, і якую перасякаюць вандроўнікі—пілігрымы.
—Любоў Паўлава[2]

	Берасьцейская пастаноўка «Раскіданага гнязда» нечакана ўразіць і зьдзівіць большую частку гледачоў, найперш тым, што на сцэне — зусім ня «той» Купала, якога ўсе ведаюць яшчэ са школьных часоў. Аніякага бытавізму і псыхалягізму, якія ва ўсе часы лічыліся неад’емнай прыналежнасьцю дадзенага твора — у берасьцейскім спэктаклі Купала паўстае перад намі сымбалістам, які спрабуе адшукаць, намацаць шлях беларускага народа да самаідэнтыфікацыі менавіта праз інтуітыўныя, часам нават інфэрнальныя, шляхі спазнаньня ўласнае душы. Менавіта таму і героі спэктаклю — ня проста сяляне, якіх хвалюе далейшае жыцьцё без зямлі і сродкаў для існаваньня, а — нібы самнамбулы, што на разламанай страсе ўласнага дома пры сьвятле поўні пакутліва імкнуцца зразумець, якім жа чынам адшукаць выйсьце з гэтага сьвету ў іншы, той самы, — звычна-побытавы. Разам з тым, у сваім мэсыджы рэжысэр выглядае пэсымістам: гняздо раскідваецца зусім ня панскімі паслугачамі, а найперш — заўсёднай самотнасьцю саміх беларусаў, у якіх нават унутры драматургічнай сям’і, апісанай Купалам, нармальныя сямейныя ўзаемаадносіны, калі бацькі і дзеці жывуць агульнымі клопатамі і падтрымліваюць адно аднаго, практычна адсутнічаюць. Героі разбрыдаюцца ў розныя бакі, і невядома, ці сустрэнуцца яны калі-небудзь яшчэ… Ня верыць рэжысэр і ў тое, што хаця б хто-небудзь з іх натрапіць на тую сьцяжыну, якая сапраўды прывядзе іх да «светлай будучыні».
— Тацьцяна Команава[3]